6. Niedokończona sprawa

"Miłość jest to jakieś nie wiadomo co, 

pochodzące nie wiadomo skąd i nie wiadomo jak, 

i sprawiające ból nie wiadomo dlaczego."

- Bądź przy mnie

- Zawsze byłem

- Ale czy będziesz nadal?

~*~

O ile Mediolan był pięknym miastem, o tyle Wenecja była dla mnie moim własnym cudem świata. Miałam z tym miejscem związanych wiele wspaniałych wspomnień jak i pełną świadomość, że to właśnie tutaj wszystko się skończyło. Pomimo faktu iż starałam się myśleć pozytywnie, nie mogłam odrzucić z głowy tych wspomnień które wywoływały na mojej skórze ciarki.

Ile bym dała aby cofnąć czas, zrezygnować z wszystkich wspaniałych życiowych sukcesów które przyszły drogą za którą musiałam wiele zapłacić. Sasuke był właśnie dla mnie tym „wiele”, po prostu przez ostatnie lata starałam się to ukryć przed samą sobą i jaką okazałam się naiwną idiotką? Może myśl że wszystko da się jeszcze naprawić była naiwna, może byłam szalona, ale święcie wierzyłam w Sasuke, po prostu chciałam aby wszystko było tak jak dawniej, bo dawniej byłam najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, teraz staram się nie zostać wrakiem człowieka. Mimo że nie znałam odpowiedzi na tamto pytanie, dobrze zdawałam sobie sprawę gdzie mogę ją znaleźć. Nie po to spisaliśmy odpowiedzi na kartkach by nigdy ich nie odczytać. Teraz pozostało jedynie dostać się do miejsca w którym bezpiecznie czekały. Czekały od momentu w którym zakończyły się kłótnie. Tak bardzo chciałam aby nie miały one miejsca, że czasami udawało mi się zapominać, na krótki moment przed zaśnięciem i te parę sekund po wyrwaniu ze snu. Musiałam z tym skończyć, raz na zawsze, a żeby to zrobić musiałam gdzieś się udać, po to znalazłam się w Wenecji. Dla niedokończonej sprawy. Bo nocne niebo rzeczywiście bywało czarne, gdy nie było na nim srebrnego księżyca. Dowiedziałam się tego właśnie tutaj, w Wenecji.

~*~

- Nie widzieliśmy się pół roku, a gdy już się spotykamy ty mówisz mi że przenosisz się do LA. Brawo Sakura, brawo – kpina w jego głosie dosłownie ściekała po otaczających nas ścianach.

- To dla dobra mojej kariery – próbowałam się tłumaczyć, choć zdawałam sobie sprawę, że moje starania nic dla niego nie znaczą, zresztą  sama siebie nie przekonywałam.

- Nigdy nie chciałaś robić takiej kariery!

- Sasuke…

- Nie, posłuchaj! –warknął nie dopuszczając mnie do słowa - Zawsze tchórzyłaś gdy sprawy zaczynały się komplikować, zawsze szukałaś alternatywy, wyjścia awaryjnego, rezygnowałaś z wszystkiego, a ja?! A ja na to pozwalałem, jak głupi wierzyłem, że w końcu się opamiętasz, przejrzysz na oczy i zobaczysz co tak naprawdę jest w życiu ważne. Jeśli muzyka daje ci szczęście, dla czego z niej rezygnujesz?

- Wcale z niej nie rezygnuję, ciągle jest częścią mnie.

- Więc dlaczego to robisz?

- Bo nigdy nie chciałam abyś myślał, że robie coś przeciwko sobie samej! Zmiana moich życiowych celów była jednym z najcięższych wyborów jakie przyszło mi kiedykolwiek dokonać, nigdy nie chciałam ani nie chcę podejmować takich decyzji, ale wiem, że to dopiero początek.

~*~

Przez ostatni czas nie zaglądałam do gazet, nie czytałam artykułów w sieci, nie chciałam tym podburzyć własnej pewności siebie, która starałam się odbudować. Zawsze starałam się być zamknięta emocjonalnie kiedy dochodziło do spotykania własnej twarzy na okładkach wielonakładowych szmatławców, co właśnie teraz miało miejsce.

Przechodziłam jedną z wielu alejek tego miasta aby tak jak zwykle nacieszyć oczy wspaniałym widokiem tego miejsca, kiedy moim oczom ukazał się sklep prasowy gdzie główna atrakcją na pierwszych stronach gazet byłam ja sama. Przystanęłam z czystej ciekawości, sama nie rozumiejąc własnego zachowania sięgnęłam po jedną z owych gazet, przyjrzałam się zdjęciu, które ukazywało mnie starającą ukryć się przed paparazzi podczas opuszczania hotelu w Mediolanie. Stwierdzając, że nie wyglądam tak źle przeczytałam nagłówek magazynu „Haruno znowu zniknęła”, zaśmiałam się krótko czym zwróciłam uwagę właściciela owej prasy, który gdy tylko mnie zobaczył wybałuszył oczy w niedowierzaniu.

- Bongiorno – przywitałam się posyłając mężczyźnie rozbawiony uśmiech. Bądź co bądź zawsze śmieszyło mnie zachowanie ludzi na widok kogoś ze środowiska show biznesu.

- Bongiorno Senorita – odpowiedział kłaniając się lekko. Mój włoski ograniczał się jedynie do paru słówek dla tego też wskazałam na gazetę i zapytałam.

- Quanto?

- Due euro – sięgnęłam do torebki po portfel po czy wręczyłam mężczyźnie wymienioną sumę, i w raz z gazetą pod pachą ruszyłam dalej przed siebie rzucając wesoło Arrivederci do dalej zszokowanego mężczyzny.

Udałam się mostem Rialto w stronę placu św. Marka gdzie można było zrelaksować się w jednej z wielu kawiarenek jedząc pyszne ciasto i pijąc potwornie drogą, ale jakże wyśmienitą kawę. O tej porze roku nie musiałam się męczyć z jakimś konkretnym tłumem zwiedzających dla tego tez bez problemu mogłam wybierać i przebierać w miejscach gdzie by się tu zrelaksować, dla tego też wybrałam małą niewinnie wyglądającą kawiarenkę na samym końcu placu, pogoda była chwilowo bardzo przyjemna dla tego też usiadłam na jednym z krzesełek w tak zwanym „ogródku” w miejscu gdzie parasole nie odbierały mi dostępu do przyjemnych promieni słonecznych. Już po chwili przywitała mnie dziewczyna, na oko jeszcze nastolatka z kartą ujawniającą specjalności lokalu. Już na pierwszy rzut oka było widać iż dziewczyna mnie skojarzyła dla tego też posłałam jej miły uśmiech, chcąc być uprzejma. Wybrałam kawę i tarte owocową po czym rozłożyłam gazetę na stoliku aby móc zaznajomić się z jej zawartością. W takich miejscach byłam ogromnie zadowolona, że można dostać gazety w przełożeniu na język angielski, co z pewnością miało służyć zdobyciu przychylności zagranicznych przybyszów. Zabrałam się do czytania, co chwila to prychając to śmiejąc się z jakości artykułu gdzie głównie rozwodzono się na temat moich zniknięć gdzie snuto różne przypuszczenia na temat miejsca mojego pobytu oraz relacji z moim bratem. Tarta owocowa była tak pyszna, że chcąc nie chcąc większą uwagę skupiłam na cieście niżeli na artykule, dla tego też musiałam czytać niektóre części kilkakrotnie. To co czytałam było tak niedorzeczne iż nie wiedziałam czy mam się śmiać czy też płakać, nie wiedziałam co bardziej wypadało dla tego nie kryłam się z szczerym rozbawieniem nad własną bezradnością. Ręką dałam znać, że chcę płacić, dla tego też po chwil dostałam płatnik w którym znajdował się mój rachunek, miałam się właśnie brać do wyjmowania portfela gdy dziewczyna zaczęła do mnie mówić po włosku, przez jej charakterystyczny akcent z trudem zrozumiałam dwa słowa które same w sobie były dość zrozumiałe „przepraszam” oraz „zdjęcie”. Dziewczyna trzymała w ręku niewielkiej wielkości aparat cyfrowy dla tego też nie miałam wątpliwości, że bardzo chciałaby mieć ze mną pamiątkową fotografię, przytaknęłam czym dałam znać, że z chęcią zrobię sobie z nią zdjęcie na co dziewczyna tak się rozpromieniła iż przez chwilę poczułam się zakłopotana. Parę sekund i było po wszystkim, wsunęłam do płatnika banknot sporego nominału który głównej mierze był sowitym napiwkiem dla młodej kelnerki. Gazety już nie brałam, po przeczytaniu steku bzdur i domniemań na własny temat miałam dość na długi czas.

Spojrzałam w niebo gdy spostrzegłam się iż słońce już mnie nie ogrzewa, widząc szare chmury zbierające się nad moją głową, nie zmieniłam tempa choć było pewne, że zaraz lunie choćby z samej obserwacji ludzi na ulicy którzy zaczęli zmierzać do miejsc w których przeczekają zmianę pogody. Ogarnęła mnie melancholia która na tyle mnie przygnębiła, że miałam w nosie to że zaraz zmoknę, należało mi się, przynajmniej w ten sposób chciałam odpokutować moje głupie życiowe wybory.

~*~

- Nie widzisz że im bardziej się starasz, tym bardziej stawiasz nasz związek pod znakiem zapytania?- tak starałam się ale czy to było coś złego? Robiłam wszystko aby móc się z nim spotkać, każda przerwa w nagraniach do filmu, każda przerwa między każdym koncertem jego trasy koncertowej była idealnym momentem, mimo że widzieliśmy się góra na dwa dni, to moim zdaniem było warto. Nie zdawałam sobie sprawy, że dla niego było to męczące. Zdawałam sobie natomiast sprawę z tego, że praktycznie każde nasze spotkanie, to „na moment” nie było usłane różami, pojawiły się kłótnie które powoli nas wyniszczały ale ja nie chciałam aby brał to do siebie, nie chciałam brać jej także na siebie, choć dobrze wiedziałam że wina pochodzi w głównej mierze właśnie ode mnie.

- Chyba nie myślisz, że…

- Nie wiem co mam już myśleć, obecnie wszystko leży w twoich rękach.

- Nie karz mi wybierać.

- Nigdy nie kazałem, po prostu ci mówię co powinnaś zrobić.- kazał podjąć mi decyzje, albo On albo LA i kariera. Czy gdyby naprawdę mnie kochał, kazał by mi wybierać?

- Ja wcale nie chcę cię tracić Sasuke. – było to jak by potwierdzenie, że wybieram samą siebie, własną karierę a nie jego.

- Niech ci nawet nie przychodzi na myśl, że ja tego chcę.

- Więc dla czego tak mówisz, dlaczego stawiasz mi ultimatum?

- Ponieważ pewne wybory trzeba przemyśleć, próbuję ci w tym pomóc.

- Wszystko utrudniasz.

- Gdyby naprawdę ci zależało, nie zawahałabyś się.

-Twierdzisz, że mi nie zależy?- rozgniewałam się -  Gdyby mi nie zależało, nie stawałabym na głowie by wszystko między nami  naprawić! Tak wiem, że podejmuje decyzje które mają wpływ na nasze relacje ale takie jest życie Sasuke! W życiu trzeba dokonywać czasami trudnych decyzji!

~*~

Przeziębisz się, przeszło mi prze myśl idąc głównymi ulicami miasta w trakcie deszczu, który z chwili na chwilę przybierał na sile.

- Dobrze ci tak – warknęłam zakładając ręce na piersi, nie przerywając tym samym miarowych niespiesznych kroków i postanowienia, że to moja pokuta. Kątem oka widziałam jak ludzie dziwnie się na mnie patrzą z pod swoich parasoli, i może zachowywałam się jak wariatka, ale miałam to gdzieś, to oraz fakt, że z pewnością wyglądam jak przemoczony kundel. Jeśli się nie myliłam, a to było raczej niemożliwe, gdyż miałam dobrą orientację w terenie, a samą Wenecję znałam jak własną kieszeń, pozostało mi jeszcze niecałe dziesięć minut drogi do wyznaczonego celu. A cel był wielki. Dopóki go nie poznam będę żyć w niepewności jak dotychczas przez ostatnie dwa lata które miały swoje wzloty i upadki. Liczyło się teraz jedno. Mniej niż dziesięć minut.

~*~

- Tak, nie, nie wiem, mam wrażenie że kochał bym cię pomimo wszystko.

- Nie chcę żeby tak było, chcę żebyś był szczęśliwy a ze mną taki nie jesteś.

- Jestem.

- Znowu to robisz!

- O co ci znowu chodzi?

- Znowu kłamiesz! Bądźmy szczerzy ze sobą, moje wybory przysparzają ci jedynie cierpienia – jego spojrzenie stało było pełne pytań, ale ja widziałam że gdzieś tam za tym wszystkim, za tym całym udawaniem przyznawał mi szczerą rację.

- Wolę cierpienie zadawane przez ciebie niżeli w ogóle go nie odczuwać nie będąc z tobą. W tej chwili to jest moim szczęściem, to że mam ciebie, jesteś dla mnie najważniejszą osobą na świecie Sakura.- czy to nie było chore? Tak to było chore! Więc postanowiłam, że powiem to nagłos.

- To jest chore…

- Jeśli tak to widzisz, miłość jest chora.

- Sasuke błagam cię…

- O co?! Jak na razie robisz wszystko aby się mnie pozbyć, pozbyć się tego co nas łączy. Przyznaj się, nie chcesz mnie, znalazłaś sobie kogoś innego, tak?

- Nie, nie wygaduj bzdur! Jak w ogóle możesz mówić coś takiego? – wpadłam w szał słysząc takie oskarżenie. Przeczytał pierwszą lepszą gazetę i myśli że wie o mnie wszystko, pomimo iż od samego początku mówiłam mu że media kłamią. Już wiedziałam o co mu się rozchodzi.

- Więc mi to wyjaśnij! Bo powoli sam tracę sens, już nie rozumiem o co w tym wszystkim chodzi, najzwyczajniej w świecie się pogubiłem, a ty mi w niczym nie pomagasz, utrudniasz wszystko, sprawiasz, że zaczynam mieć wątpliwości do ciebie, samego siebie, do nas.

-…

- Powiedz coś, odezwij się, ja już  dłużej tego nie wytrzymam.

- Sasuke…

- Wyłóżmy karty na stół.

- Sasuke…

- Kochasz mnie?- nie rozumiałam jak w tej chwili mógł brać na ostrze noża nasze zaufanie, jak mógł mieć podejrzenia, może nie wielkie, ale jednak podejrzenia że artykuł mówiący że mam kogoś innego może chociaż w jednym procencie być prawdą?

- Sasuke błagam cię.

- Pytam się czy mnie kochasz?!

- Tak! Tak kocham – krzyknęłam z łzami w oczach które powoli zaczęły się toczyć po moich policzkach. - Zawsze liczyłeś się tylko Ty - zapewniłam.

- Więc o co ci chodzi?- widok moich łez musiał wpłynąć na niego uspokajająco, ponieważ nie wyczuwałam już w jego głosie tej wrogości którą posługiwał się za każdym razem gdy dochodziło między nami do zażartej kłótni. Podniósł dłonie do moich policzków ścierając z nich łzy dając mi tym samym do zrozumienia abym się nie śpieszyła z odpowiedzią, ale ja już chciałam mieć tą rozmowę za sobą i zaczęłam mówić, nie bacząc na fakt iż co chwila łamał mi się głos i że pociągałam nosem co nie było atrakcyjne w moim przypadku.

- O to że ilekroć cię widzę, widzę w twoich oczach ból, całe to cierpienie związane z tym, że widzimy się tylko na moment, że zaraz któreś z nas będzie musiało wyjechać i że zobaczymy się dopiero po kilku miesiącach i to na dosłownie moment. Za dużo cię to kosztuję, widzę to po tobie za każdym razem, za każdym. Nie chcę cię dłużej wyniszczać.

- I nigdy nie pomyślałaś, że już na to za późno? Ten związek… Ten związek zmienił we mnie wszystko Sakura. Jak mam być sobą skoro już nie pamiętam jak to jest?! – nie umiałam na to odpowiedzieć, byłam w czarnej dziurze która z każdym słowem stawała się coraz większa starając się całą mnie wchłonąć. Łzy mimowolnie wypływały z moich oczu zatrzymując się na jego dłoniach które wciąż spoczywały na mojej twarzy. Czułam się cholernie bezradna, nie lubiłam się tak czuć, nie przy nim. - Przyznaj się w końcu, że ciebie też to wyniszcza, wyrzucasz mi, że to ja cierpię najwięcej w naszym związku? Dziewczyno, spójrz w końcu na siebie, nie przejmuj się mną tylko zacznij patrzeć na własne uczucia. – mówiąc to dotknął swoim czołem mojego czoła i patrzył się prosto w moje oczy, byłam zbyt skołowana by odwzajemnić spojrzenie, wolałam stać i wlepiać swoje  w jego klatkę piersiową niżeli spojrzeć w jego oczy które potrafiły wyrażać na raz tyle uczuć iż dla niewprawnego oka przybierały one maskę obojętności na cały otaczający je świat, będące bombą wybuchową która każe trzymać się od siebie z daleka.

- One nie są ważne – wyszeptałam biorąc tym samym uspakajający wdech i wydech.

- Ważne dla mnie Sakura. Najważniejsze na świecie.- wyszeptał łącząc tym samym nasze usta w pocałunku, który postanowiłam odwzajemnić.

~*~

Depozyt numer 22374. Stałam i patrzyłam na ten szereg liczb nie mając pewności co tam ujrzę. Najnormalniej w życiu się bałam, w ostatnim czasie nic tylko się bałam. Wręcz musiałam się zmusić aby coś zrobić, aby wyjść z hotelu, wyjść na spacer, zamienić z kimś dwa zdania, a gdy już to zrobiłam zastanawiałam się jak mogłam mieć jakiekolwiek opory przed czymś tak błahym. Teraz jednak sytuacja była inna i dobrze zdawałam sobie z tego sprawę. Nienawidziłam rozczarowań a przeczuwałam, że to co tam znajdę będzie dla mnie jednym wielkim krańcem ziemi z którego mogę spaść, lub co gorsza, ktoś mnie zepchnie.

Nabrałam głęboko powietrza po czym ze świstem je wypuściłam, i tak parę razy do póki nie nabrałam pewności, że jestem cholernie popapranym człowiekiem jak zwykł mawiać Sasuke na wszystkich wokoło, którzy zwykli wyczyniać głupie rzeczy. To mnie zmotywowało. Nie chciałam być popaprana, chciałam być taka jak kiedyś, pełna wiary w drugiego człowieka, optymizmu i zaufania które ostatnimi czasy zostało potwornie nadszarpnięte. Warknęłam na siebie pod nosem po czym włożyłam klucz do zamka owego depozytu z którego nie mogłam oderwać przez cały czas wzroku. Szybko przekręciłam klucz i szarpnęłam drzwiczki aby po chwili wziąć w ręce małą żelazną skrzynkę którą położyłam na stoliku znajdującym się na środku pomieszczenia w którym się znajdowałam. Nie chcąc napychać swojej głowy niepotrzebnymi pytaniami i wątpliwościami szybko otworzyłam wieko skrzynki aby moim oczom ukazała się jego zawartość. Mój wzrok padł na zaklejoną kopertę która w środku więziła odpowiedź na wszystkie moje wątpliwości, już miałam się brać za jej otwieranie gdy moim oczom ukazała się mała płyta CD wcześniej zakryta przez spoczywający tam list. Sięgnęłam po nią z bliska się jej przyglądając, zupełnie zdezorientowana. Znałam jej zawartość co dało mi nadzieję, pomyślałam sobie że dla tego powinnam odczytać list w miejscu gdzie spokojnie będę mogła odtworzyć i płytę. Szybkim ruchem schowałam niewielka zawartość schowka do torebki, po czym ruszyłam do wyjścia z budynku. Jestem gotowa jeszcze trochę poczekać z odpowiedzią, ale tylko trochę, postanowiłam, że tym razem wezwę taksówkę.

~*~

Właśnie zaklejałam kopertę gdy Sasuke wszedł do pokoju, musiałam przyznać że moja była zdecydowanie grubsza niż ta jego którą dzierżył we własnych dłoniach. Żadne z nas nie miało zielonego pojęcia co znajduje się w tej drugiej, za to, to co się w nich znajdowało było właśnie dla tej drugiej osoby. Nasze spojrzenia się spotkały, żadne z nas nie świeciło optymizmem, czułam że Sasuke chce mieć to już za sobą, dla tego też podniosłam się z wcześniej zajmowanego miejsca. Sasuke jako pierwszy ruszył do wyjścia z pokoju, przytrzymując dla mnie drzwi. Pod hotelem wsiedliśmy do taksówki która zawiozła nas prosto pod bank centralny w mieście, gdzie mieliśmy złożyć depozyty. Koperta ciążyła mi w dłoniach gdy tak spoglądałam na skrzynkę w której miałam ją umieścić, dla tego też szybkim ruchem włożyłam ją do środka po czym wpakowałam do odpowiedniego depozytu zamykając ją na klucz. Widziałam jak Sasuke mi się przygląda z nieodgadnionym wyrazem twarzy, sam już zdążył dawno zamknąć własny depozyt, zanim ja ruszyłam tyłek. Gdy to już zrobiłam stanęłam naprzeciwko niego po czym oboje wymieniliśmy się kluczykami. Ja swój od razu założyłam na srebrny łańcuszek aby nie mieć możliwości go zgubić, Sasuke natomiast schował go do kieszeni swojej marynarki. Coś czułam że jeszcze dziś postanowi otworzyć mój depozyt. Mimo krępującej sytuacji która między nami panowała od dłuższego czasu, na moich ustach zakwitł lekko dostrzegalny uśmiech gdy do głowy wpadło mi pewne stwierdzenie. Sasuke nigdy nie potrafił czekać, zawsze wszystko musiał dostawać od razu, choć i zdarzały się wyjątki byłam w stu procentach pewna, że jeszcze dziś otworzy kopertę.

Wychodząc z budynku, oboje przystanęliśmy na brukowanym chodniku po czym stanęłam do niego przodem mierząc jego osobę od stóp, a zatrzymując się na jego przepięknych czarnych oczach które tak bardzo kochałam.

- Czy to jest właśnie początek końca?

- Na to pytanie musisz sama odpowiedzieć, zrobisz co zechcesz.

- Zostańmy więc przyjaciółmi.

- Przyjaciółmi. – przytaknął, tuląc mnie do siebie na pożegnanie.

- Pamiętaj że jesteś moim Księżycem, bez ciebie nocne niebo będzie czarne.- szepnęłam mu do ucha, muskając jego policzek ustami na pożegnanie,  po czym z trudem oderwałam się od niego, odchodząc w niezmąconej ciszy nocnej Wenecji. Tamtego wieczora nie płakałam, poszłam w tango z butelką najlepszej polskiej wódki jaka była dostępna w hotelowym barze. Płakałam dopiero gdy obudziłam się następnego dnia. Na kacu, samotna, z rozdartym sercem, bez mojego Księżyca, bez jakiegokolwiek światła na kolejny dzień mojego nędznego życia, z przeogromną ochota na skoczenie z mostu.

~*~

Po wejściu do pokoju hotelowego, zdjęłam przemoczone obuwie i zaczęłam zdzierać z siebie tak samo mokre ubrania rzucając je gdzie popadnie w drodze do szafy gdzie mogłam spokojnie wybrać coś wygodnego. Wszystko co powinnam zrobić po przyjściu było zrobione, tylko nie jedno. Siedziałam na łóżku wpatrując się w kopertę która również spoczywała na łóżku po mojej prawej stronie. Moja głowa była jednym wielkim pobojowiskiem, na którym panowała kompletna cisza niczym po wybuchu atomówki, zero oznak życia, zero nadziei. Zaczęłam wątpić w Sasuke, w to co mógł napisać i umieścić w owej kopercie. Mimo wszystko, pogodził się z moją decyzją, odszedł nie walcząc, a w tamtej chwili, na jednej z Weneckich uliczek wystarczyło jedno słowo, jedno zaprzeczenie abym zrezygnowała z wszystkiego. Byłam gotowa rzucić wszystko w cholerę dla niego. Wystarczyło, że się zgodził, nie zaprzeczył, abym wreszcie pojęła, iż robił wszystko tak jak mu zagrałam aby dowiedzieć się że nigdy nie obchodziły go jego własne uczucia, że wszystko co robił, robił pode mnie, dla mnie. Wystarczyło tylko to, abym pozwoliła mu odejść, skazując jego i siebie na chwilowy ból, teoretycznie chwilowy, w moim przypadku trwał on po dziś dzień i będzie trwał dopóki nie odwarze się otworzyć i zaznajomić z treścią tego cholernego listu. Tam była odpowiedź, odpowiedź po którą postanowiłam wreszcie sięgnąć. Otworzyłam kopertę jednym sprawnym ruchem, nabrałam głęboko powietrza które ze świstem wypuściłam zabierając się za czytanie jej zawartości.

Będę czekał wieczność przy twoim boku, nawet wtedy gdy mnie przy tobie nie będzie. Przejechałam palcami po tekście, uśmiechając się tym samym pod nosem. Już wiedziałam co mam zrobić, a zawartość płyty którą Sasuke umieścił w depozycie wraz z listem dawała mi tego pewność gdyż nie była ona zaprzeczeniem lecz potwierdzeniem. Nie potrzebowałam niczego więcej, nie potrzebowałam nawet odtwarzać płyty, gdyż wiedziałam i dobrze pamiętałam jaka była jej zawartość i o czym ona była, nie byłam jedynie pewna czy nadal jest aktualna, pomimo faktu że mówiła o jednym, o budowaniu przyszłości wraz ze mną.

Mogło by teraz paść pytanie: Co ja takiego zostawiłam w tamtej kopercie że Sasuke wciąż mnie kocha? Tak jak twierdził to Naruto. Pamiętałam, że umieściłam tam zapewnienie, że liczy się tylko on, kawałek czerwonej wstążki do włosów którą jeśli dobrze pamiętam, nosił zawsze przywiązaną do gitary bądź do mikrofonu podczas wszystkich swoich późniejszych koncertów czy teledysków, kiedy już nie byliśmy razem, co oznaczało, że otworzył depozyt zaraz po naszym rozstaniu tak jak się tego spodziewałam. W kopercie znajdowały się jeszcze kartki na których napisałam tekst piosenki, piosenki która była dla niego, lecz której nigdy nie miał zaśpiewać, piosenki która miała rozbrzmieć moim głosem.

Open Your Eyes

Woda I światło

Opuszczają jego oczy

Historia się sypie

Nadzieja rośnie

Leżymy tu I teraz

Wszystko co było wcześniej

Czy mogę zostać we śnie?

Nie jesteśmy już dziećmi

Możemy przezwyciężyć ciemność

To jest to kim jesteśmy

Nadchodzi nowe światło

Wreszcie mieć dość

Wreszcie się obudzić

Kim się stajemy

Otwórz oczy! x2

Będziesz moją miłością?

Czy pójdziesz ze mną?

Jesteś tym, o którym marzyłam?

Lub tylko wspomnieniem

Zrozumiesz, co mam do zrobienia?

Będziesz mężczyzną, tym jedynym, którego myślałam, że znam?

Możemy przezwyciężyć ciemność

To jest to kim jesteśmy

Nadchodzi nowe światło

Wreszcie mieć dość

Wreszcie się obudzić

Kim się stajemy

Otwórz oczy!

W głębokim błękicie

Zrobimy to razem

Woda i ogień

Dotrzeć wyżej

Nie ma odwrotu

Otwórz oczy!

Możemy przezwyciężyć ciemność

To jest to kim jesteśmy

Nadchodzi nowe światło

Wreszcie mieć dość

Wreszcie się obudzić

Kim się stajemy

Otwórz oczy! x2

Szybko chwyciłam za telefon nie mając dłużej żadnych wątpliwości, po czym wystukałam krótką wiadomość. Wpatrywałam się w ekran telefonu dobre pięć minut gryząc przy okazji kciuk i palec wskazujący mojej lewej ręki, dopóki nie dostałam jasnej odpowiedzi. Odpowiedzi która była potwierdzeniem na zadane pytanie. Czyste i jasne potwierdzenie, że zgadza się na ponowne spotkanie w naszym mieście. W tej właśnie chwili byłam wręcz szczęśliwa, że pozwoliłam bratu wracać do Japonii moim samolotem, dzięki czemu nie musiałam czekać dłużej niż to było konieczne. Sasuke w końcu był na wyciągniecie ręki.

Wenecja.

Od Autorki: Rozdział króciutki albowiem nie potrafiłam umiejętnie go rozwinąć, ponieważ w ostatnim tygodniu nastały dla mnie czasy kataru i złego samopoczucia, zresztą jak widać retrospekcje wyglądają inaczej niż zazwyczaj, gdyż nie przedstawiają wyraźnie całej sytuacji ale to mam nadzieję jednorazowy wybryk z mojej strony. Rozdział szybko został sprawdzony za co serdecznie dziękuje mojej kochanej Hili, która i tak nie czyta tego bloga, gdyż woli gdy rozdziały wysyłam jej na pocztę, taka złośliwość mojej ukochanej przyjaciółki. A przechodząc do moich czytelników, to widzę że od ostatniego rozdziału dwie nowe osóbki się przyłączyły, za co serdecznie dziękuję no i przechodząc do konkretów, wysyłam ogromny morderczy, puszysty jak pluszowa maskotka uścisk zakręconej Iuventus. Dziewczyno dzięki tobie aż chce mi się pisać i sprawia mi to jeszcze więcej przyjemności niż zazwyczaj.

Rozdział 7 przewiduję na kolejne moje święto, czyli moje imieniny, może bardziej się postaram, tak więc rozdział pod tytułem ~Wenecja~ pojawi się 28 sierpnia. Możecie płakać, nic nie zmieni mojej decyzji. A tymczasem idę świętować urodziny z moją rodziną. 21lat i mogę pić alkohol wszędzie gdzie się wybiorę, tudzież w USA gdzie się zresztą nie wybieram^^ Handluj z tym!