Prolog - Wielka Improwizacja

Bycie osobą publiczną może i wydaje się przyjemne i czerpie się z niego korzyści, lecz oznacza to również brak prywatności. Pełno pism opisujących twoje prywatne życie, to co robisz, bądź nie robisz i co się dzieje w około twojej osoby. A tak się składa że właśnie teraz w moim życiu nadszedł moment na gruntowne przemeblowanie, którego nie miałam w planach. Brukowce piszą że nie wychodzisz z domu, izolujesz się od świata i masz depresję… Tak to prawda, nie wychodzę z domu, nie odbieram telefonów, nie odczytuje SMS-sów, ale nie powiedziała bym że mam depresje. Raczej nazwała bym to popadnięciem w letarg, od pełnego tygodnia moje życie opiera się na wegetacji pomiędzy moją sypialnią, kuchnią a łazienką. 

Budzę się kiedy wstaje słońce a zasypiam gdy przychodzi noc, nie świece świateł więc z zewnątrz może się wydawać że w domu nikogo nie ma. Dzień w dzień leżąc na łóżku zastanawiam się nad wieloma sprawami. Czuje się jak bohater romantyczny, lecz taki zupełnie inny, posiadający zupełnie odmienne ideały, i czekam jedynie na tą wzniosłą przemianę wewnętrzną pomimo tego że mimo wszystko nie przeżyłam zawodu miłosnego, nie popełniłam nie udanego samobójstwa, nie weszłam na Mon Blanc, i nie improwizuje jak to Kordian miał w zwyczaju. Bo to całe moje dotychczasowe życie to jedna wielka improwizacja. Teraz tam w środku mnie panuje cisza. Cisza która powoli pozwala mi regenerować siły kiedy jestem sama. Bo są chwile gdy tak nie jest.

Dzień w dzień słyszę setki telefonów, pełno nie mieszczących się w telefonie nieodebranych wiadomości, zdarza mi się podchodzić cichutko pod drzwi do mojego domu, siadać obok ogromnego lustra i słuchać natarczywego dobijania się do drzwi, odgłosów moich przyjaciół którzy spierają się między sobą że może nie ma mnie w domu, że gdzieś wyjechałam odpocząć od tego wszystkiego, a między zdaniem tych którzy twierdzą że na sto procent jestem w środku i może potrzebuje wsparcia.

No tak, po moim zachowaniu na ich miejscu sama nie była bym pewna tego co mam robić. Ale jedno wiedziałam, w każdej chwili mogli zawiadomić osobę która pomimo tego że znajduje się tymczasowo na drugim końcu świata, i nie wie co się ostatnio wydarzyło, a ja już wiedziałam że rzuciła by wszystko, przyjechała tu, a ponieważ osoba ta była jedyną posiadającą klucze do mojego domu zaczęła by mnie szukać po tym cholernym miejscu mając w głowie czarny scenariusz tego jak znajdują mnie martwą. Była już trzecia po południu, przynajmniej tak wskazywał mój zegarek, zwlekłam się z pod kołdry i pomaszerowałam miękkim krokiem pod drzwi w między czasie zahaczając o kuchnię by wziąć z niej miseczkę ramen którą szybko podgrzałam w mikrofalówce, po czym usadowiłam się tam gdzie zwykle, pod lustrem i jedząc posiłek nasłuchiwałam kroków.

Co dnia ktoś  przychodził, dobijał się z dobre pół godziny do drzwi po czym zrezygnowany wracał do domu by po paru godzinach znowu się pojawić. Zdążyłam zjeść cała zawartość miski a do drzwi nikt nie zaczął się dobijać, nawet nie wiem kiedy ze znużenia zmorzył mnie sen. Śniło mi się że jestem na ogromnej łące i zbieram kwiaty do wianka, nucąc jakąś mało znaną melodię. Nic konkretnego. Zerwałam się wystraszona kiedy dobiegł mnie głośny łomot, było już ciemno jedynie księżyc zza okna oświetlał nieco pomieszczenie w którym się znajdowałam,

- Jak nic się nie opóźni będą tu za 5godzin.

- Miałam nadzieję że może dzisiaj nam się uda .

- Hinata przychodzimy tutaj dzień w dzień i to kilkakrotnie, z nadzieją że w końcu otworzą się te cholerne drzwi, i każdego dnia mam coraz gorsze przypuszczenia, Naruto jest jedyną osobą która może coś w tej sprawie zdziałać, a do czasu aż go nie ma musimy czekać.

- Wiem Neji, ale to straszne być w takiej niepewności, pomimo tego że wiem że tam jest – ponowne uderzenie w drzwi rozległo się po całym domu – ostatni raz, spróbuj ostatni raz – rozległ się cichy głos jej przyjaciółki który był przepełniony zrezygnowaniem. 

Ponowne uderzenie w drzwi – Sakura ! Błagam otwórz te piekielne drzwi ! – a jednak, użyli ostatniej deski ratunku, wstałam z podłogi lekko odrętwiała słysząc w tle krzyki, wrzuciłam do kosza miseczkę po ramen i skierowałam się do własnego pokoju, minęłam łóżko otworzyłam drzwi do garderoby jedynego pomieszczenia w którym mogłam spokojnie zapalić światło gdyż owo pomieszczenie nie posiadało okien, po czym usiadłam na fotelu kuląc nogi do siebie.

Dobrze zdawałam sobie sprawę że wiedzą że tu jestem nawet jeśli im zdawało się że niczego nie dostrzegałam. Tych nieustannych obserwacji podczas chwil w których wyglądałam za okno by choć na chwilę oderwać się od własnych myśli. Teraz wpatrywałam się przed siebie na rząd ubrań wiszących na wieszakach, a do głowy przychodziła mi jedna rzecz – walizka. Obejrzałam się po całym pomieszczeniu wyszukując danego przedmiotu, a gdy już go napotkałam, wstałam z miejsca, chwyciłam za  przedmiot moich poszukiwań, po czym zaczęłam wpakowywać do niej najpotrzebniejsze rzeczy. Ubrania, kosmetyki, dokumenty, chwyciłam za starter do telefonu i zamontowałam go do nowego aparatu, wystukując pin. Dorwałam mój notes z adresami i po odnalezieniu właściwego numeru wstukałam go na klawiaturze, już po trzecim sygnale mogłam usłyszeć melodyjny kobiecy głos.

- Linie lotnicze Albatros, w czym mogę pomóc?

- Z tej strony Sakura Haruno, chciałabym dowiedzieć się w jak szybkim tempie mogą państwo przygotować mi przelot do Mediolanu, od razu zaznaczam że potrzebuję zaufanych i dyspozycyjnych osób do tego lotu.

- Pani prywatny samolot będzie gotowy do startu za dwie godziny, co do członków załogi musi mi dać Pani chwilę czasu, może to trochę potrwać - zaznaczyła na wstępie.

- Zaczekam przy telefonie – zapewniłam kobietę.

- Rozumiem, postaram załatwić to jak najszybciej.

Sakura w tym czasie wrzucała pełny portfel z kartami płatniczymi i gotówką do torebki, szybko się przebrała, uczesała włosy i wykonała lekki makijaż, po czym usłyszała w słuchawce ten sam kobiecy głos co wcześniej.

- Znalazłam w pełni dyspozycyjną załogę do pani podróży. Będziemy oczekiwać Pani za dwie godziny na naszym lotnisku.

- Zrozumiałam, do widzenia.

- Do widzenia. – połączenie zostało przerwane.

Włożyłam telefon do kieszeni spodni, nasłuchując czy ktoś jeszcze stoi przy drzwiach, lecz wszędzie panowała cisza. Na wszelki wypadek zerknęłam na ekran który monitorował wejście przy drzwiach, a widząc że nikt już tam nie stoi, chwyciłam za walizkę, zniosłam ją po schodach i skierowałam się do drzwi które wprowadziły mnie do garażu ukazując moje suzuki kizashi. Szybko wpakowałam walizkę do bagażnika, otworzyłam drzwi do garażu, wsiadłam do samochodu i wyjechałam z budynku, wysiadając i z powrotem zamykając drzwi garażowe rozejrzałam się wokoło, lecz w ciemnościach nic nie byłam w stanie ujrzeć. Kiedy wyjeżdżałam za bramę swojej posiadłości zapaliłam światła i wcisnęłam mocniej pedał gazu, chciałam być na miejscu jak najszybciej. Jeżeli Naruto miał tu być za cztery oznaczało to że za dwie i pół godziny samolot w którym leci będzie już dawno na lotnisku, spóźni się o całe półtorej godziny które dzieli lotnisko od mojego domu. Mam cicha nadzieję że nie dane nam będzie się spotkać.

Kiedy wjechałam na teren lotniska zaparkowałam swoim samochodem w jak najbardziej oddalonym miejscu od wejścia do hali gdzie czekało na mnie moje stałe miejsce. Wchodząc spojrzałam na tablicę lotów, 

Tokio – Los Angeles, gdzie pisało – w trakcie lądowania, odetchnęłam z ulgą i skierowałam się do działu prywatnych linii lotniczych specjalizujących się w utrzymywaniu samolotów swoich klientów, podeszłam do kontuaru za którym znajdowała się drobna blond włosa kobieta

-Sakura Haruno – wypowiedziałam w jej stronę podając dokumenty, kobieta uśmiechnęła się uprzejmie sprawdziła przedstawione dokumenty i miłym tonem oznajmiła abym za nią ruszyła.

Po drodze wyjaśniała mi że samolot znajduje się na pasie startowym ale do wylotu będzie gotowy za około czterdzieści minut gdyż w powietrzu znajduje się dużo samolotów podchodzących do lądowania które mogą zakłócić start maszyny, w tym czasie miałam poczekać na swój lot w prywatnej poczekalni, kiedy już tam dotarłyśmy oznajmiła mi jeszcze że gdy wszystko będzie gotowe odbierze mnie z tąd stewardessa która będzie ze mną podróżować.

Czułam się tak jak bym pierwszy raz korzystała z własnego samolotu.

Kiedy zostałam sama z walizką usiadłam na jednej z kanap i wpatrywałam się w pas lotniczy znajdujący się za ogromną szybą, było widać kołujące samoloty i kiedy ujrzałam ten właściwy coś ścisnęło mnie w żołądku i nie chciało odpuścić. Czułam potworne zdenerwowanie, które zostało wywołane moim postępowaniem. Powinnam z powrotem wrócić do domu, zapalić w nim światła, zostawić otwarte drzwi i iść spać nim miał się tam pojawić, pomyślał by w tedy że sama niedawno wróciłam z podróży widząc walizkę przy wejściu, tymczasem wejdzie do ogromnego pustego domu gdzie zastanie idealny porządek który nie będzie obejmował jedynie mojej garderoby po której będzie mógł stwierdzić że wyjechałam, wysłucha wszystkich nagranych na sekretarkę wiadomości od znajomych, znajdzie porzucony gdzieś na podłodze telefon komórkowy z przepełnioną skrzynką SMS, tym samym stwierdzi że musi nie być mnie tam od bardzo dawna, od samego początku co zdementują słowa Hinaty. Miałam cichą płonną nadzieję że nie zacznie mnie szukać, że da mi czas abym wszystko sobie poukładała. Zastanawiał mnie jeszcze jeden fakt, który od dłuższego czasu nie dawał mi spokoju, po podsłuchanej rozmowie między Hinatą a Nejim spokojnie można było wywnioskować że Naruto nie przylatuje sam, kto więc był tą osobą która mu towarzyszyła? Nie wziął by przecież ze sobą osoby która kompletnie mnie nie zna, która nie ma nic wspólnego z moim życiem, więc zadaje sobie pytanie, kto w moim życiu był na tyle ważną osobą? Gdzieś tam w mojej głowie kłębiła się odpowiedź, ale tak bardzo nie chciałam żeby się sprawdziła, choć moje serce mówiło zupełnie co innego.

Moje rozmyślania zostały przerwane przez głos kobiety która właśnie stanęła w drzwiach.

-Panna Haruno jak mniemam?

-Tak – odparłam przyglądając się kobiecie i wstając z wcześniej zajmowanego miejsca. 

-Nazywam się Sui Mori, będę panny stewardessą w trakcie podróży. Proszę pójść za mną, samolot już czeka- rzekła miłym głosem po czym skierowałyśmy się do miejsca w którym mieli mi podbić paszport i sprawdzić bagaż, zajęło to zaledwie 10 minut, a po piętnastu już ściskałam rękę pilotom samolotu. Kiedy samolot podchodził do startu wiedziałam że Naruto właśnie jest w drodze do mojego domu. 

-Spotkamy się dopiero w tedy gdy będę na to gotowa – szepnęłam do siebie w momencie kiedy samolot odbił od pasu startowego i wzbił się w powietrze.

Pierwszy rozdział już za mną fiu... napisałam go w przypływie inspiracji, dla tego nie mam jeszcze opracowanego zarysu całego opowiadania, więc boje się że na nic nie wpadnę i nie będę w stanie go kontynuować. Proszę więc o wsparcie, o wasze oczekiwania, chcę wiedzieć co o tym myślicie i liczę z waszej strony na pomóc która pozwoli mi przebrnąć przez to opowiadanie.

Jeśli zaś chodzi o powiadomienia, jestem na facebooku.