5. Kobiety...

Byłem tak padnięty po przyjeździe, że jedyne co przyszło mi zrobić po wejściu do mojego mieszkania, to rzucenie torby gdzieś w kont i skierowanie się do sypialni, gdzie sam rzuciłem się na łóżko i bardzo szybko odpłynąłem. Sen zaś był tak przyjemny, że kiedy doszło do brutalnej pobudki która zaczęła się od niespodziewanego zwędzenia poduszki z pod mojej głowy, nie miałem nawet ochoty otwierać oczu. Powoli odzyskiwałem świadomość otoczenia, aczkolwiek jakoś nie specjalnie mnie to zmotywowało aby zmienić pozycje czy choćby poruszyć się o parę centymetrów. Do czasu.

- Czy ja – bach poduszką po głowie – zawsze – kolejne uderzenie – muszę się wszystkiego – bach – dowiadywać z gazet?! – mruknąłem coś niewzruszony bombardowaniem mojej osoby, po czym ostatni ras poczułem silne uderzenie poduszki przygniatające moją twarz do materaca.

- Uchiha, czy ty mnie w ogóle słuchasz?! – cóż to był za krzyk, musiał być naprawdę głośny gdyż usłyszałem go pomimo przygniecenia mojej twarzy do materaca.

- Tak, tak... – mruknąłem w materac, po czym poczułem że nacisk poduszki słabnie, po czym całkiem znika.

- Więc proszę o wyjaśnienia. – jaka szybka zmiana nastroju, przeszło mi przez myśl.

- Tylko chwilka – mruknąłem sennie, usłyszałem westchnienie dziewczyny, po czym poczułem iż zdejmuje mi buty których wczoraj nawet nie miałem siły ściągnąć z nóg.

- Zrobię ci śniadanie, za dziesięć minut w kuchni. – oznajmiła, poczym do moich uszu doszło stukanie jej obcasów po podłodze.

- Dzięki TenTen. – rzuciłem przekręcając twarz na bok aby doszły do niej moje słowa.

Już po chwili czułem wspaniały zapach jajecznicy z boczkiem roznoszący się po całym mieszkaniu. To właśnie on zmotywował mnie do podniesieni swoich zaspanych czterech liter z łóżka. Ciągle jeszcze wyczerpany, rozczochrałem swoją i tak już stojącą we wszystkie strony fryzurę, co głównie było sprawką sterroryzowania przez Tenten. Przeciągnąłem się ziewając, po czym wziąłem się za zdejmowania pomiętej odzieży z wczoraj. Wspaniały zapach który się nasilał kazał mi się streścić gdyż miał przeogromny wpływ na mój pusty żołądek. Wciągnąłem na siebie szare spodnie od dresu i czarną bokserkę, po czym na bosaka pognałem w stronę kuchni, po drodze o mały włos a wylądował bym twarzą na jakże twardych kafelkach w przejściu, gdyż zawadziłem o moją torbę, którą zeszłego wieczora porzuciłem bez większego zastanowienia. Dotarłszy cało z rękami uniesionymi wysoko ku górze jak zwycięzca biegów z przeszkodami wszedłem do kuchni gdzie już czekał na mnie talerz pełen jajecznicy oraz Tenten która siłowała się z opakowaniem suszonej wołowiny.

- Dzień dobry śpiochu - uśmiechnęła się widząc jak zasiadam na krześle i szybko pochłaniam posiłek.

- Dzień dobry - odpowiedziałem po upiciu soku pomarańczowego. - Dzięki za śniadanie - odparłem posyłając jej szeroki uśmiech

- Uzupełniłam ci lodówkę, masz tam wszystko czego będziesz potrzebował na najbliższe dwa tygodnie

- Nie musiałaś, sam...

- Sam to byś niewiele zdziałał na zakupach - odparła rozbawiona celując we mnie plastrem suszonego mięsa, który po chwili zaczęła przeżuwać - A i bym zapomniała, Itachi prosił abyś do niego zadzwonił kiedy znajdziesz chwilę.

- Wpadnę do niego w porze obiadowej, mam rozumieć, że to od niego masz klucz do mojego mieszkania?

- Aha. Gdy tylko dorwałam porannego szmatławca, pomyślałam sobie że pewnie masz pustą lodówkę, no w sumie to wiele się nie pomyliłam. A teraz spowiedź mój drogi.

- Byłem zmęczony

- Jeden sms Sasuke, wystarczył by tylko jeden sms, to wiele nie kosztuje a nawet zdaje się, że masz darmowe do wszystkich sieci o ile dobrze pamiętam. Nawet nie wiesz jak się Itachi zamartwiał o ciebie, po tym jak nic nie mówiąc pognałeś gdzieś z Naruto. A już nie mówiąc o mnie.

- O tobie?

- Co się tak dziwisz? Jestem kobietą, mam zakodowany instynkt opiekuńczy, jestem twoim managerem a zresztą jesteśmy rodziną - uśmiechnęła się szeroko na ostatnie słowo. - Ale dosyć o mnie.

- A co takiego piszą w gazetach? - zapytałem z czystej ciekawości

- Czekaj, upchnęłam ją gdzieś do mojej torebki - szybko poderwała się z zajmowanego miejsca i rzuciła się w głębokie czeluści swojej torebki - Zdradzić ci tajemnicę na zniknięcie z radarów fotoreporterów?

- Dawaj - odparłem, ciekaw jej odpowiedzi.

- Garniak, aktówka i wbij się w tłum urzędasów na piątej alei

- Jak mój brat?

- Właśnie tak - roześmiałem się pod nosem po czym wziąłem do ust ostatni kęs jajecznicy.

- Wątpię by gdzie indziej to się sprawdziło, choć warto spróbować.

- Jest! - krzyknęła tryumfalnie, jakby co najmniej udało jej się znaleźć złote miasto Inków, rozłożyła na wyspie kuchennej pogniecioną i potarganą gdzieniegdzie poranną gazetę na odpowiedniej stronie gdzie już mogłem ujrzeć swoją fotografię zrobioną na lotnisku, lecz ku mojemu zdziwieniu, nie tylko moją bo i Naruto oraz samej Sakury. - Piszą o całej jej rodzinie i o tobie - odparła na widok mojego zdumienia - przeczytam ci fragmenty - dorzuciła, po czym odkaszlnęła teatralnie i wzięła się za czytanie.

–" Jak wcześniej pisaliśmy o zniknięciu panny Haruno z powodu dość nieprzyjemnych okoliczności, które ją spotkały, tak niedawno otrzymaliśmy interesujące informację z zagranicznych mediów o jej tymczasowej obecności w stolicy mody, Mediolanie. O tyle jest to interesującym faktem, iż jak donoszą świadkowie w tym samym czasie miasto to odwiedza już od dłuższego czasu Hatake Kakashi który jest ojcem młodej dziedziczki fortuny Hatake Inc. Wszystko wskazuje na to, iż młoda dziedziczka jak i gwiazda Hollywood przyjechała do Mediolanu właśnie po to, by móc spotkać się z ojcem, co jest zrozumiałym posunięciem. Co ciekawe, niecałe dwa dni później w tym samym hotelu w którym zatrzymała się familia Hatake, pojawia się znany członek zespołu Shooting Star Uzumaki Naruto, który jak wiemy tuż po tragedii, która spotkała jego rodziców gdy był jeszcze dzieckiem, został on adoptowany przez rodzinę Hatake która była blisko zaprzyjaźniona z rodziną Uzumakich. Jeszcze tego samego dnia z Hotelu młoda gwiazda kina postanowiła się wymeldować i wyjechać z miasta. Dokąd? Czy w ich rodzinie pojawił się pewien konflikt? Tego jeszcze nie wiemy." Swoją drogą, współczuję Sakurze tego przez co przeszła - zwróciła się do mnie odrywając spojrzenie od gazety, po czym widząc nieciekawą reakcję na jej słowa, chwyciła mnie za dłoń w geście wsparcia, po czym wróciła do gazety - hmm, gdzieś tu było - mruknęła chcąc z powrotem skupić się na tekście i odnaleźć kolejny ciekawy fragment artykułu. - Mam..."Źródła donoszą iż Naruto Uzumaki, tuż przed pojawieniem się w Mediolanie, był widziany w Los Angeles, prawdopodobnie chcąc spotkać się tam ze swoją przybraną siostrą, co ciekawe nie pojawił się tam sam. Wraz z Sasuke Uchiha który jest członkiem zespołu Shooting Star oraz byłym partnerem młodej Haruno, odwiedzili jej posiadłość tuż po opuszczeniu jej przez jego właścicielkę. Czy ich minięcie się w drodze było zaplanowane przez Haruno, czy był to zwykły zbieg okoliczności? Jak już wcześniej wspomnieliśmy dwa dni później Naruto Uzumaki znalazł się w Mediolanie, kilka godzin później Sasuke Uchiha został przez nas namierzony na głównym lotnisku w Tokio." muszę się napić - mówiąc to pochwyciła moją szklankę z sokiem i upiła dwa łyki. – Zresztą przeczytam ci najlepsze " Czyżby młody wokalista zespołu Shooting Star dalej darzył uczuciem młodą gwiazdę kina? Czy gdyby Haruno wiedziała iż jej brat przyjedzie w towarzystwie jej byłego partnera, opuściła by Stany Zjednoczone? A może zrobiła to właśnie dla tego? Oto wypowiedź jednego z przyjaciół gwiazd "Nie widzieli się ze sobą już przeszło dwa lata. Co nie znaczy, że się nie kochają. Jedno wiem na pewno, gdyby Sasuke nie zależało na Sakurze z pewnością nie przeleciałby pół świata na spotkanie z nią." Co teraz planują? Sakura Haruno ponownie zniknęła a Sasuke Uchiha wrócił do kraju. Czy młodzi planują się spotkać?”

- Jestem zdumiony – odparłem spoglądając w parę brązowych oczu znajdujących się przede mną – nie mam zielonego pojęcia skąd oni czerpią te informacje,

- Czy to co oni tutaj wypisują jest prawdą?

-…

- Sasuke?

- Tak.

~*~

- Dostałam rolę! – Na ten okrzyk coś mocno ścisnęło mnie w sercu, wiem że powinienem się cieszyć, więc dla czego nie potrafiłem zdobyć się chociażby na odrobinę optymizmu? Nie lubiłem się do niczego zmuszać, a w tej sytuacji nie miałem innego wyjścia.

- To wspaniale – odparłem ze sztucznym entuzjazmem z nadzieją że Sakura tego nie usłyszy.

- Sama jeszcze nie potrafię w to uwierzyć, a zarazem nie mogę się doczekać aż zaczniemy nagrywać. Jutro rano mam dostać scenariusz, jestem tym tak przejęta, że musiałam do ciebie zadzwonić. Mam nadzieję że w niczym nie przeszkodziłam.

- Nie, właśnie mamy przerwę w nagrywaniu.

- I jak wam idzie?

- Dość opornie, to tylko dwie piosenki a tyle z tym problemów, że szkoda gadać. Dobrze że dali nam chociaż wolny weekend.- mruknąłem rozkładając się na fotelu w koncie pokoju w którym reszta zespołu mocno o czymś dyskutowała.

- Mam coś dla ciebie – zanuciła do słuchawki.

- Tak? – zapytałem ostrożnie. Z Sakurą było tak, iż używając zwrotu „Mam coś dla ciebie” trzeba było spodziewać się dosłownie wszystkiego, na przykład ciasta lądującego na twojej twarzy.

- Tak, aczkolwiek będziesz musiał podzielić się tym prezentem z zespołem bo inaczej marnie to wyjdzie. Aczkolwiek nie zmienia to niczego bo jest on dla ciebie.

- Co to takiego?- zapytałem zerkając w stronę chłopaków, jakoś nigdy nie przepadałem za dzieleniem się czymkolwiek.

- Piosenka.

- Piosenka?

- Tak, tak, tak to będzie hit, mówię ci, wytwórnia z pewnością podzieli moją opinię zresztą kto jak kto ale ja też pisałam piosenki dla zespołu, nie tylko Shikamaru. Mam tekst, napisałam też całą linię melodyczną, miał być to prezent na twoje urodziny ale pomyślałam sobie, że skoro…

- Czekaj, czekaj, czekaj!

- Co się stało?

- Skoro to prezent na moje urodziny to masz mi go wręczyć osobiście.

- Ale…

- Żadne ale, jesteś mądrą dziewczynką, z pewnością wpadniesz na pomysł jak to zrobić.

- Uchiha, tydzień mnie nie ma, a ty już zaczynasz zachowywać się jak wariat. Twoje urodziny są jutro, a ty myślisz że wejdę do kominka, rzucę proszkiem fiu, wypowiem adres i magicznym sposobem zmaterializuję się w Tokio? To nie Harry Potter Uchiha!

- Wiedź że bardzo nad tym ubolewam.

- Jutro mam odebrać scenariusz…

- A ja jutro mam urodziny. – przez dłuższy moment trwaliśmy oboje w ciszy, i kiedy miałem już się odezwać, ona pierwsza zabrała głos.

- Uchiha – groźne warczenie wydobyło się z słuchawki telefonu

- Tak skarbie? – och uwielbiałem się z nią droczyć, od razu poprawiał mi się humor.

- Seul?

- Tak wiem że jesteś w Seulu.

- Nie o to mi chodzi

- A więc o co?

- Masz wolny weekend, jak sam stwierdziłeś tak?

- Tak, ale dale nie rozumiem o co ci chodzi.- odparłem podejrzliwie.

- Jutro rano na prywatnym lotnisku będzie czekał na Ciebie samolot, wszystkie informacje dostaniesz sms-em. Pa!

- Czekaj, co?! – nie dane mi było usłyszeć odpowiedzi zamiast tego w słuchawce rozległ się dźwięk zakończonego połączenia. – Kobiety…- warknąłem do siebie, i wybrałem numer Sakury tylko po to aby móc posłuchać kobiecego głosu informującego iż abonament jest chwilowo niedostępny, warknąłem  jakieś bliżej nieokreślone przekleństwo po czym podniosłem spojrzenie na osoby znajdujące się w tym samym pomieszczeniu i ze zdziwieniem odkryłem iż byłem obserwowany.

- Co?- warknąłem wciskając telefon do kieszeni.

- Nie nic. – odparł Naruto, po czym wznowili rozmowę do której postanowiłem się nie dołączać, miałem teraz ważniejsze rzeczy do przemyślenia.

~*~

Okazało się iż Tenten miała rację co do łatwości wtopienia się w tłum biurokratów na piątej alei, chociaż można było też zwalić to na nieciekawą pogodę która wręcz odstraszała przed wyjściem z domu. Dla tego też maszerowałem w tłumie w dobrze skrojonym garniturze, oraz z parasolką w ręku w razie nieprzychylności ze strony Matki Natury. Jak to zwykła powtarzać moja rodzicielka „Pozorny zawsze ubezpieczony”, może to dla tego w dzieciństwie za każdym razem gdy wychodziłem na dwór wciskała we mnie tubkę kremu z filtrem. Jak nad tym dłużej pomyślę to tak, to zdecydowanie dla tego.

Wchodząc do budynku Hatake Inc. można było ujrzeć wiele zmian, oczywiście dla wprawnego oka. Przechodząc do recepcji w sprawie przepustki porównywałem całe otoczenie z tym które widziałem za pierwszym razem gdy przyszło mi po raz pierwszy spotkać Sakurę Haruno. Przy recepcji już nie spotkałem tamtej obleśnie wtapiającą się w moją osobę kobiety która mogła by być moja matką, za to na jej miejscu stała niska okularnica która na pierwszy rzut oka wydawała się być uprzejmą i inteligentną osobą, i tak też było gdyż nie musiałem mówić niczego, gdy ta już wciskała mi w rękę plakietkę informującą iż jestem gościem, po czym życzyła mi miłego dnia. Tak więc ruszyłem w stronę wind z których powoli wysypywał się mały tłum ludzi wychodzących na przerwę obiadową. Jadąc na górę, przypatrywałem się sobie w lustrze, właściwie robiłem to tylko dla tego iż gdzieś słyszałem że mają one odwracać uwagę od jadącej windy, aczkolwiek dla mnie z lustrem czy bez nie robiło to jakiejkolwiek różnicy. Winda się zatrzymała, drzwi się otworzyły a mnie było wolno zaobserwować wkurzoną twarz mojego ukochanego braciszka.

- Sasuke – zdenerwowany? Podirytowany? Mniejsza o to, Itachi ewidentnie miał dzisiaj gorszy dzień, i musiał się na kimś wyżyć.

- Itachi – chwila ciszy, po której zostałem pociągnięty w stronę jego gabinetu

- Jeszcze raz wywiniesz mi taki numer…

- A co, poskarżysz się mamie?

- Uwierz mi, że nie omieszkam.

- Jestem dorosły, jakbyś nie zauważył

- To akurat nie ma tu nic do rzeczy

- Czyżby? Czyli mogę mieszkać sam, jeździć w trasy koncertów, pić alkohol, prowadzić samochód ale nie mogę udawać się w podróż na drugi koniec świata? Bracie chyba nie wiesz o czym mówisz.

- Sasuke

- Tak, tak mam na imię

- Sasuke, do jasnej cholery na przyszłość mógłbyś mi mówić co masz zamiar wyczyniać.

- Zachowujesz się jak baba.

- Cóż za cięta riposta, a teraz się zamknij bo nie dostaniesz obiadu.

- Taa, gdyby nie jedzenie już by mnie tu nie było – odparłem wciskając bratu parasol do ręki aby go gdzieś odłożył. – Mam nadzieję, że kupiłeś kremówki. – rzuciłem usadzając swoje cztery litery na fotelu przy biurku Itachiego gdzie czekał na nas już parujący obiad.

- Tak, tak – ach to jego lekceważące machnięcie ręką za każdym razem gdy padało słowo kremówka. Itachi nie nawiedził kremówek, ściślej mówiąc nienawidził ciast, dla tego też miałem wątpliwości co do naszego pokrewieństwa pomimo wyglądu który mówił sam za siebie.

- Niedługo kończy ci się kontrakt, co zamierzasz robić dalej?

- Jak zawsze konkretny – skwitowałem

- Wymaga tego moja praca, a więc?

- Kariera solowa, choć na razie się z tym wstrzymam.

- Rozumiem, więc stawiasz na długie relaksujące wakacje na Tahiti?

- Wakacje owszem, co do Tahiti, jeszcze nie zdecydowałem.

- Niech tylko Kakashi wróci z Mediolanu a wybiorę się na zasłużony urlop z Tenten.

- No tak, cała firma na twojej głowie…

- Takie życie, ale przynajmniej wiem że Kakashi ma oko na powstawanie nowej filii w Europie.

- Czyli wszystko w firmie gra?

- Gra, gra ale chyba nie przyszedłeś aby rozmawiać o firmie.

- Przyszedłem bo masz dojecie do najlepszych kremówek w mieście.

- I kto tu zachowuje się jak baba?

- Kobieto nie dyskutuj tylko dawaj kremówki!

- Ja od początku wiedziałem że z tobą jest coś nie tak.

- Odkrywca. Jesteś jak Amerigo Vespucci, może odkryłeś Amerykę ale nie jako pierwszy.

Minął mi tydzień, który spędziłem na tyle bezczynnie na ile tylko się dało. Właśnie siedziałem w salonie i oglądałem jakiś podrzędny serial popijając przy tym czarną kawę gdy do moich uszu doszedł dźwięk przychodzącego sms-a, sięgnąłem z ociąganiem po telefon, który leżał spokojnie na stoliku kawowym nie odwracając wzroku od ekranu telewizora, po czym odblokowując na oślep telefon obdarowałem go większą uwagą i odczytałem krótką wiadomość.

Wenecja?

Byłem w szoku przez co o mały włos nie upuściłem telefonu na podłogę. Powodem tym nie był fakt iż ktoś wysłał mi tak krótkiego sms-a, lecz byłem zdumiony tym kto go wysłał. Przejechałem zdumiony ręką po potarganych włosach wypuszczając powietrze z płuc które szybciej zaczęły nabierać upragnionego tlenu. Wenecja była miejscem gdzie spędziłem najwspanialsze momenty mojego życia z osobą która znaczyła dla mnie wszystko, dalej znaczy. Od razu wiedziałem co oznacza ta wiadomość, dla tego po chwili opamiętałem się i wypisałem tak samo krótką odpowiedź potwierdzającą.

Wenecja.

Zerwałem się z miejsca i pośpieszyłem do garderoby aby dopaść tam moja walizkę i wpakować do niej najpotrzebniejsze rzeczy. W trakcie pakowania rozbrzmiał dźwięk przychodzącego połączenia, szybko chwyciłem za telefon i widząc tym razem nieznany mi numer, odebrałem po trzecim sygnale.

- Sasuke Uchiha?

- Przy telefonie.

- Z tej strony Sui Mori. Samolot będzie gotowy do startu za godzinę, proszę się zgłosić do bramki numer 12.

- Rozumiem.

- Będziemy na Pana czekać ile będzie trzeba, proszę się nie śpieszyć i uważać na drodze. Do widzenia.

- Do widzenia.

Dokończyłem pakowanie w szybkim tempie, sprawdzając przy okazji czy niczego nie zapomniałem. Wróciłem do salonu aby uprzątnąć wszystko i wyłączyć telewizor. Kiedy wszystko było już na swoim miejscu, jeszcze raz ruszyłem w stronę garderoby aby ubrać na siebie coś porządniejszego niż rozchodzone dresy, które swoją drogą były bardzo wygodne. Ubrałem ciemne dżinsy, koszulę w kratę na którą narzuciłem długi czarny płaszcz, wcisnąłem się w wygodne adidasy i czapkę pod którą schowałem zmierzwioną czuprynę, wychodząc z domu chwyciłem za walizkę, klucze do mieszkania i do samochodu po czym zamknąłem za sobą drzwi. Zerknąłem na zegarek na moim nadgarstku, po czym stwierdziłem że mam jeszcze czas, z resztą samolot nie odleci beze mnie na pokładzie. Siedząc za kierownicą wybrałem na telefonie numer do TenTen po czym włączyłem opcję głośnomówiącą.

- Sasuke, coś się stało?

- Tak jakby – odparłem, włączając się do ruchu drogowego

- Dajesz

- Wyjeżdżam do Wenecji – chwila ciszy z jej strony

- Ale jak to? – zdziwił mnie spokój w jej glosie, aczkolwiek Tenten to kobieta, nigdy nie potrafiłem ich rozgryźć.

- Dostałem sms-a…

- Czekaj, czekaj!!! – krzyknęła – Dostałeś tego sms-a od Sakury tak?

- Tak

- Kiedy?

- Jakieś pół godziny temu

- Ale skąd masz pewność że w najbliższym czasie będzie jakiś lot do… czekaj – usłyszałem jakby uderzyła się z plaskacza w czoło – wysłała po ciebie samolot tak?

- Tak

- Itachi nie teraz – usłyszałem w tle

- Możesz mu powiedzieć – odparłem śmiejąc się, znałem ją na tyle dobrze iż wiedziałem, że jeśli nie uzyska specjalnego potwierdzenia z mojej strony to nic by mu nie powiedziała. TenTen była jedną z tych kobiet, które tajemnice wzięły by prędzej ze sobą do grobu niżeli by miały pisnąć choćby słówko.

- Itachi trzyma kciuki – odezwała się już do telefonu – Ja zresztą też

- Dzięki

- A i Sasuke, napisz jak już będziesz na miejscu dobrze?

- Tak mamo

- Sasuke, chcesz dostać z buta – warknęła groźnie, na co głośno się roześmiałem

- Nie – odparłem w pełni rozbawiony

- Więc spauzuj szwagierku bo nie ręczę za siebie

- Sasuke – usłyszałem głos Itachiego, prawdopodobnie wyrwał jej telefon z rąk bo w tle było słychać głośne oburzenie szatynki

- Itachi

- Nie wkurzaj mi żony – rzucił rozbawionym głosem – i uważaj na siebie.

- Jasne

- To do zobaczenia. – pożegnał się

- Na razie – rzuciłem rozłączając się tym samym. Poprawiłem uścisk na kierownicy i zerkając w lusterko wsteczne, przyśpieszyłem samochód na maksymalną dozwoloną prędkość jaka była dopuszczalna na drodze i w zupełności skupiłem się na jeździe. Nie chciałem teraz myśleć czy to co robie jest właściwe. Chciałem żyć chwilą? Więc żyłem chwilą.

~*~

Do tej pory myślałem że Sakura nie jest mnie w stanie zaskoczyć na tyle na ile mieściło się to w granicach jej możliwości. Musiałem przyznać że miała ich pełen zasób ale żeby aż tak? Kto normalny wysyła po drugą osobę samolot tylko po to aby spędzić z tą osobą jej urodziny? Podczas wczorajszej rozmowy z Sakurą bardziej po głowie chodziła mi rozmowa za pomocą jakże genialnego komunikatora jakim był Skype, a nie dwu godzinny poranny lot do stolicy Korei Południowej.

- Wariatka – mruknąłem do siebie, przeczesując z frustracji włosy

- Zechciał by się pan czegoś napić? – jak z pod ziemi wyrosła stewardessa, przez co wzdrygnąłem się przestraszony.

- Nie dziękuję – odparłem, poprawiając się w fotelu. Zawsze miałem wrażenie iż za każdym razem gdy próbują wcisnąć mi coś do picia z tym swoim firmowym szerokim uśmiechem tak naprawdę chcą wcisnąć mi do ręki  jakiś żrący kwas co by się dłużej nie musiały tak szczerzyć – kiedy będziemy na miejscu?

- Za godzinę powinniśmy podchodzić do lądowania. – odparła po czym zniknęła w pomieszczeniu dla personelu i chwała bogu.

Godzina dłużyła mi się niemiłosiernie i kiedy mogłem już wyjść z tej żelaznej puszki i pooddychać świeżym powietrzem poczułem się jak najszczęśliwszy człowiek na świecie, schodząc po schodkach moim oczom ukazała się Sakura czekająca na mnie u ich końca z założonymi rękami i z lekkim psotnym uśmiechem na ustach.

- Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin- szepnęła zawieszając swoje ręce na moim karku i przyciągając mnie na powitalny pocałunek – Jak minął lot?

- Nienawidzę samolotów

- Nie bądź baba – szturchnęła mnie w ramię po czym chwyciła za rękę i zaprowadziła do samochodu który czekał nieopodal – większe prawdopodobieństwo śmierci istnieje podczas podróży samochodem ale to… - tak, jasne gadaj dalej takie rzeczy, a później wymagaj ode mnie dobrowolnego wejścia do samochodu, po moim trupie –  A tak poza tym to czy ty mnie w ogóle słuchasz?

- Nie koniecznie – odpowiedziałem na co ta westchnęła ze zrezygnowaniem i ruchem ręki wskazała mi abym usiadł na miejscu pasażera, sama zaś zajęła miejsce kierowcy.

- A więc Sasuke – odparła oficjalnym tonem, odpalając silnik samochodu.

- Tak właśnie się nazywam – odparłem na co ta szeroko się uśmiechnęła

- Żartowniś z ciebie, mój drogi jedziemy po prezent więc bądź grzeczny.

- Tak jest wodzu.

- Powiem ci szczerze. Spodziewałam się, że będziesz miał spaprany humor

- Przespałem się z tym.

- Tak beze mnie?

- A i owszem

- Zdrajca.

Nie pamiętam ile jechaliśmy, byłem na tyle zajęty rozmową z Sakurą iż nie zwracałem uwagi na otoczenie które co chwile zmieniało się za szybą samochodu. Możecie mnie uznać za popieprzonego romantyka, którym zresztą byłem, ale wystarczyła mi sama jej obecność aby poczuć się szczęśliwym na tyle, aby zacząć w pełni ignorować otaczający mnie świat. Na swój własny, popieprzony sposób byłem od niej uzależniony i przez głowę mi nawet nie przechodziło że coś może się  zmienić, a trzeba było przyznać samemu sobie, że zmiany nadciągały, i to nie byle jakie, a takie które postawiły nasz związek pod wielkim, migającym na czerwono znakiem zapytania. Ale czułem się szczęśliwy, w tamtych chwilach czułem się szczęśliwy, i miałem gdzieś co przyniesie kolejny dzień, ważne było tu i teraz. Zawsze najważniejsze będzie dla mnie tu i teraz.

- Nie słuchasz mnie – oburzyła się zakładając rękę na rękę. Siedzieliśmy właśnie w studiu nagraniowym, gdzie przywiozła mnie prosto z lotniska. – Wiem że masz urodziny, ale żeby dostać swój prezent musisz brać pod uwagę fakt że dzisiejszy dzień spędzimy właśnie tutaj.

- Już się z tym pogodziłem – odparłem wystawiając na powrót ręce w stronę tekstu piosenki który dzierżyła Sakura. Chciałem już go mieć, chciałem wiedzieć o czym jest i musiałem sobie przyznać że byłem okropnie rozpuszczonym bachorem.

- Masz być grzeczny – rzuciła machając mi tekstem przed oczami – bo jak nie, to odwołam obiad i będziemy tu gnić o suchym pysku.

- Sadystka – mruknąłem pod nosem, co nie uszło jej uwadze.

- Tak na mnie wołają – wręczyła mi tekst piosenki do rąk własnych.- muzyka już jest, masz zaznaczone na niebiesko gdzie swoje partie śpiewa Naruto, reszta jest twoja. – mówiła podczas gdy ja zaznajamiałem się z tekstem piosenki, i musiałem zrobić wow, gdy Sakura wcisnęła jeden z wielu przycisków na konsoli, a w tle rozbrzmiała muzyka do piosenki którą miałem za chwilę zaśpiewać. Była mocna i wyrazista z tym czymś co sprawiało że zerwałem się z krzesła i wparowałem do pokoju nagrań. – mamy mnóstwo czasu, więc nie przejmuj się gdy nie wyjdzie ci za pierwszym razem. – pokiwałem głową na zgodę po czym nałożyłem słuchawki na uszy.

- Gotowy?

- Tak.

<<In myhead>>

W mojej głowie. Znam Cię

W mojej głowie. Znam Cię

Sposób, w który szliśmy i szliśmy nie jest jedyny

Wciąż jest daleko poza światłem

Złap moje marzenia we własne ręce

Nasze niezachwiane myśli

(Chcę) wraz ze szczerym światłem

(Chcę) Chcę kogoś uszczęśliwić

(Chcę) teraz rzucamy nasze serca i je wyzwalamy

Tutaj w mojej głowie, jestem poza wyobraźnią

W mojej głowie chwytam tą samą przyszłość, którą przewidujemy.

Oh w mojej głowie jestem wielki i nikt o tym nie wie.

W mojej głowie, mojej głowie chce dotknąć iskry.

Oh w mojej głowie odważnie wierzymy w nasz potencjał.

W mojej głowie to życzenie jest bolesne ale słodkie.

Oh w mojej głowie zawsze jesteśmy sobą.

 W mojej głowie, mojej głowie drobny i gorzki sen.

W mojej głowie

Sposób w który idziemy i kręcimy się

Cienie przy nas kołyszą się

W oczach czuję to, nasz niewątpliwy sen

(Chcę) serca mają różne kolory

(Chcę) kiedy przyjdą jako jedno

(Chcę) wszystkie łzy zmienić w słodycz zwaną nadzieją

Tutaj w mojej głowie błyskotliwe pomysły

W mojej głowie, mogą zachęcać nas, by stawić czoła jutrzejszemu dniu.

Oh w mojej głowie pozwalam krzyczeć

W mojej głowie, mojej głowie poza oślepieniem

W mojej głowie, w momencie gdy wiatr przepływa

W mojej głowie co poczujemy?

Oh w mojej głowie, pozwólmy się odsłonić

W mojej głowie, mojej głowie jest nieustępliwa nadzieja,

W mojej głowie

Tutaj w mojej głowie po katastrofalnym odwecie

W mojej głowie idziesz naprzód w tą samą przyszłość, którą przewidzieliśmy

Oh w mojej głowie jestem wielki i nikt o tym nie wie.

W mojej głowie, mojej głowie chcemy dotknąć iskry

Oh w mojej głowie odważnie wierzymy w nasz potencjał.

W mojej głowie to życzenie jest bolesne ale słodkie,

Oh w mojej głowie zawsze jesteśmy sobą.

W mojej głowie, mojej głowie drobny i gorzki sen,

W mojej głowie

Pozwólmy się odkryć

W mojej głowie, mojej głowie jest niewzruszona nadzieja.

W mojej głowie

Znam Cię

To drobny i gorzki sen

W mojej głowie

Znam Cię

To niewzruszona nadzieja

W mojej głowie

~*~

Już na wstępie przywitał mnie szeroki i szczery uśmiech stewardessy, która wydawała się być w pełni szczęśliwa z pracy jaką wykonywała.

- Witam Pana, Sui Mori – przedstawiła się perfekcyjnym japońskim - lot będzie trwał około piętnastu godzin, z racji iż będzie Pan podróżował sam pozwoliłam sobie zawczasu przygotować dla Pana miejsce do spania na jednej z kanap.

- Rozumiem, dziękuję.

- Mogę? – zapytała, po czym wskazała na moją walizkę. Bez zbędnego zabierania głosu podałem jej walizkę, która już po chwili znajdowała się w luku bagażowym.

- Proszę za mną – poprosiła po czym ruszyła do kabiny pasażerskiej – Na czas startu prosiłabym o zapięcie pasów i wyłączenie telefonu komórkowego. - Usiadłem w fotelu, który okazał się wygodniejszy niż te które znajdowały się w zwykłym samolocie w klasie biznesowej. Sięgnąłem do kieszeni aby wyłączyć telefon, po czym zapiałem pasy. Stewardessa ruszyła w tym czasie w stronę kabiny pilota aby potwierdzić gotowość do lotu, po drodze zamykając szczelnie drzwi samolotu. Nie minęło dziesięć minut, a pilot dostał zgodę na start i zaczęliśmy kołować.

Piętnaście godzin? Westchnąłem zrezygnowany. W tej chwili piętnaście godzin było niczym wieczność, ale skoro przeżyłem bez niej dwa lata, to czym powinno być dla mnie te piętnaście godzin? Niczym, tak piętnaście godzin jest dla mnie niczym, wiedząc, że gdy już się znajdę na miejscu będzie mi dane ją wreszcie zobaczyć i to nie na zdjęciach czy w telewizji ale oko w oko. W końcu po dwóch latach ujrzę prawdziwą Sakurę Haruno. Moją Sakurę Haruno.

Od Autorki: Wasza Voodoo dała dupy bo i rozdział wyszedł do bani i późno się ukazał ale macie te swoje 11 stron. Nie wiem jak to teraz będzie z częstotliwością rozdziałów, bo zaczęłam pracę na Carousel (zakładkę znajdziecie na górze) za niecały miesiąc w moje urodziny powinien pojawić się prolog, poza tym muszę wymyślić nową historię i nowych bohaterów dla mojej przyjaciółki jak i korektorki Hili, jako iż obiecałam jej wręczyć opowiadanie w wersji drukowanej na jej urodziny. Jednym słowem mam istny zapierdziel a pora roku jakoś nie zachęca do siedzenia przed laptopem. Co by się długo nie rozpisywać podziękuję wszystkim komentującym i odwiedzającym bloga, każdy wasz komentarz jest na wagę złota i nie ważne czy jest długi czy krótki, ważne że jest. Wracając do poprzedniego rozdziału, Naruto wygadał się jak miał wyglądać koniec opowiadania, aczkolwiek jakoś tego zawczasu nie przyswoiłam dla tego też, i bohaterzy spotkają się wcześniej i zakończenie będzie wyglądać zupełnie inaczej dzięki czemu pociągnę tego bloga troszku dłużej, zaś w najbliższych dwóch rozdziałach możecie sobie pomarzyć że nasi bohaterowie się spotkają… co zdziwieni? Potrafię być wredna i grać na ludzkich uczuciach, ale też nie potrafię siedzieć cicho, taka tam moja wada…

Pozdrawiam i zachęcam do komentowania jak i obserwowania czy to na bloggerze, gogle+ czy też facebooku.