1. Czym że jestem...?

 - Naruto w samolocie miałeś dość czasu aby wyjaśnić mi co się dzieję. Zaczyna podejrzewać że masz mnie w głębokim poważaniu i poniewczasie zaczynam się zastanawiać, co ja tu robię? – głos pełen pretensji przeciął dotąd niezmąconą ciszę która panowała między dwojgiem mężczyzn od momentu opuszczenia lotniska.

- Już ci tłumaczyłem że… - zaczął znużonym głosem lecz przerwało mu mordercze spojrzenie czarnych tęczówek

- Naruto ! Jedyne co mi do tej pory powiedziałeś to, to że Sakura ma kłopoty, i coś w stylu pakuj gacie bo lecimy do Stanów – syknął wściekle powtarzając prymitywne słowa przyjaciela – a to nie tłumaczy niczego

- I to w zupełności wystarczyło żebyś się spakował i przyleciał ze mną na drugi koniec świata – odrzekł rzeczowym tonem jak by stwierdzał coś tak oczywistego, jak to że po nocy nastaje dzień

- Dobrze wiesz dla czego – wyszeptał brunet błądząc spojrzeniem w zaciemnione tereny za oknem.

- Nie wiem dla czego. Za to wiem dla kogo i zdaje sobie sprawę że Ona nie jest ci obojętna.

- Nigdy nie była- poprawił go

- Uwierz mi, że nie jestem tak ślepy jak wam się wszystkim wydaje, dobrze wiem co do niej czujesz i co Ona czuje do Ciebie. W każdym razie – zaczął na nowo – Dzwoniła do mnie Hinata… Zamknij gębę, nie skończyłem! – warknął tym razem blondyn widząc kontem oka jak brunet już otwiera usta aby wyrazić swoją opinię na temat zawiłych relacji pomiędzy tą dwójką które notabene były ostatnimi czasy dość skomplikowane – wyjechała tylko na pół roku! Nie wiem o co wam wszystkim chodzi. Dzięki temu wiem co się dzieje u Sakury, a przynajmniej do tego czasu wiedziałem – sprostował, napotykając tym samym pytające spojrzenie przyjaciela – zadzwoniła cała zdenerwowana, co jest do niej zupełnie niepodobne, zaczęła coś bredzić że nie chciała mnie denerwować dla tego wcześniej nie dzwoniła. Poprosiła mnie żebym jak najszybciej przyleciał bo nie wie co ma robić że wszystko się skomplikowało. Powiedziała że Sakura była w szpitalu. Podobno nie chciała z nią rozmawiać i że nie wie co się mogło stać, a odkąd wyszła ze szpitala, media się na niej uwiesiły a ona sama nie ma z nią kontaktu.

- W szpitalu?! Poczekaj, poczekaj kiedy i co się niby stało?

- Jakiś niecały miesiąc temu jeśli się nie mylę i szczerze to mi nie powiedziała, gadała takimi ogólnikami że zrozum tu taką... - pokręcił ze zrezygnowaniem głową.

- Na co ona tak długo czekała z tym telefonem?! - zamyślił się, szukając odpowiedzi w głowie aczkolwiek pokrótce doszedł do wniosku że nie potrafi myśleć jak dziewczyna i nawet nie zamierza tego sprawdzać. Po dłuższym zamyśleniu zakotłowała się w nim pewna myśl, którą musiał się podzielić z przyjacielem -  Poza tym - machnął ręką odganiając zrozumienie kobiecego toku myślenia na dalszy plan - Pamiętasz jak trzy tygodnie temu, Kakashi z dnia na dzień wyleciał do Stanów nikomu nie mówiąc po co. Myślisz że wie coś na ten temat?

- Uwierz mi nie mam zielonego pojęcia, teraz siedzi w Mediolanie. Kiedy próbowałem się z nim skontaktować nie odbierał. Już sam nie wiem co mam myśleć. – dodał, skręcając na podjazd domu który nie różnił się zbytnio od pozostałych w tej dzielnicy. Białe ściany były jedynym elementem który wyróżniał się w mroku, cały budynek był oświetlony jedynie naturalnym światłem srebrnego sierpu znajdującego się wysoko na niebie. Zaraz po zgaszeniu silnika oboje wyskoczyli z samochodu i ruszyli w stronę drzwi frontowych gdzie spotkali ciemnowłosą dziewczynę.

- Naruto, Sasuke - przywitała się dziewczyna lekkim skinieniem głowy

- Hinata  - odpowiedział brunet w chwili gdy blondyn przeszukiwał torbę którą miał zawieszoną na ramieniu – Coś na zbyt długo trzymałaś to wszystko dla siebie. Kiedy ostatnio ją widziałaś?

- Dwa dni temu, w oknie jej sypialni na pierwszym piętrze- odpowiedziała zdenerwowanym głosem wskazując odpowiednie okno – musiała mnie nie zauważyć - dodała w zamyśleniu, po czym wyrwana ze wspomnień zaczęła się tłumaczyć, a słowa wychodzące z jej ust wylatywały niczym z katarynki 

- Naprawdę nie chciałam aby to wszystko się tak skończyło, miałam nadzieję że wszystko wróci do normy, na początku sama nie wiedziałam co jest grane, dostałam telefon ze szpitala, poprosili mnie o przyjazd więc przyjechałam, nic nie chcieli mi powiedzieć, zdziwiło mnie trochę to że gdy wchodziłam do budynku stało przed nim mnóstwo fotoreporterów, pomyślałam sobie że może zasłabła na ulicy czy coś ale nie, nie spodziewałam się tego co zastanę, chciałam zdzwonić od razu ale lekarz na wstępie mnie poinformował że Sakura nie wyraża zgody na jakikolwiek kontakt zewnętrzny z rodziną lub znajomymi w jej sprawie  – w tym momencie usłyszeli pobrzękiwanie kluczy które odnalazł Naruto, tym samym zrobili mu miejsce aby w spokoju mógł otworzyć drzwi.

- Chcieć to sobie można... w tamtej chwili powinnaś mieć w dupie słowa lekarzy- warknął niespodziewanie Naruto zadziwiając wszystkich swą oschłością. Nigdy nie użył takiego tonu w stosunku do swojej dziewczyny, co zdradzało jego zdenerwowanie jak i poirytowanie nagannym postępowaniem dziewczyny w tak poważnej sytuacji. Bądź co bądź tu chodziło o jego przyrodnią siostrę, najbliższa mu osobę w całym jego dotychczasowym życiu. O osobę która mimo wszystko potrzebowała teraz wsparcia.

~*~

Kim jestem, jak nie tchórzem?

Bo jak można inaczej nazwać osobę uciekająca przed własnymi problemami?

Sama wiem, że nie ma dla mnie odpowiedniego wytłumaczenia. Wszytko robię nazbyt impulsywnie, jak bym była robotem. Nie daje sobie chwili zastanowienia nad własnym poczynaniem, a gdy zdaje sobie z tego sprawę, jest już za późno.

A więc uciekam. Uciekam przed ludźmi, przed rzeczywistością, przed ostatnimi wydarzeniami, przed porażką, przed całym światem, przed samą sobą... Ale gdzie mam uciekać? Skoro wszędzie gdzie się nie pojawię, z nieznanych sobie przyczyn czuje się osaczona... to tylko 17 godzin pocieszałam się w duchu, 17 godzin zamknięta w stalowej puszce unoszącej się kilkaset kilometrów nad ziemia. I jak nie czuć się osaczonym? I jak zaprzeczyć własnej impulsywności?

Próbowałam za wszelką cenę skupić się na celu mojej podróży i nie przejmować się ostatnimi miesiącami a może nawet latami życia. Mediolan, powtarzałam w kółko Mediolan, Mediolan, Mediolan, La Scala, Palazzo Reale, Cenacolo Vinciano, Casa Manzoni - powtarzałam szeptem informacje a raczej miejsca w jednym z Włoskich miast które znajdowały się w mojej głowie jeszcze za sprawą książki a raczej przewodnika po miastach Europy Południowej który czytałam pół roku temu z czystej bezczynności na jednym z planów filmowych. Przez swoją nieuwagę a raczej jej zamierzone zaśmiecanie zbędnymi informacjami z trudem zakodowałam w głowie że stewardessa patrzy się na mnie z dziwnym wyrazem twarzy, który znikł zaraz po tym gdy moje spojrzenie padło na jej osobę.

- Coś nie tak?- zapytałam się zirytowana jej uśmiechem, dopiero po chwili zorientowałam się że przecież reklamowy uśmiech jest jedną z wielu czynności, które należą do jej pracy - *rany ta to dopiero musi mieć skurcze twarzy*- przeszło mi przez myśl na co mimowolnie się uśmiechnęłam, pierwszy raz od mojej wizyty w szpitalu uśmiech pojawił się na mojej twarzy bez względnego przymuszenia.

-  Właściwie chciałam się spytać czy czegoś Pani nie potrzebuje. Coś do picia lub zjedzenia, coś do poczytania...? - *gazeta* przeszło mi przez myśl, od dawna nie czytałam brukowców, szczerze sama nie zdawałam sobie sprawy co wypisują w nich na temat mojej osoby. Sama zaś nie byłam pewna czy chce to wiedzieć.

- Będę potrzebować komputera z dostępem do Internetu - zakomunikowałam pewnym głosem przerywając jej pogadankę która skończyła się na gorących ręcznikach. Teraz byłam pewna jednego... Przed rzeczywistością nie ma ucieczki. Mogę przed nią uciekać, zamykać oczy i zatykać uszy ale w końcu mnie dopadnie. Wole więc stawić jej czoła, choć wiem i doskonale zdaje sobie z tego sprawę że zupełnie ale to zupełnie nie jestem na to gotowa.

~*~

- Jutro wieczorem mam samolot do Korei - Sakura zaraz po przekroczeniu progu gabinetu ojca przeszła do konkretów.

- Dla czego dopiero teraz się o tym dowiaduję? Mogę znać przynajmniej powód twojego wyjazdu?

- Dostałam propozycję z wytwórni filmowej, widzieli moje nagrania. Ich przedstawiciel do końca tego tygodnia zatrzymał się w Seulu i prosi o spotkanie.

- A co z zespołem? Co z waszymi planami. Poza tym jak ty sobie to wyobrażasz? Mam cię puścić do Seulu tak po prostu? Zupełnie samą?

- Żadnych planów nie ma tato, nie ma sensu tego ciągnąć, wyraźnie poinformowali nas że biorą tylko chłopaków, ja się w tym pakiecie nie znajduje, biorą to, albo nie biorą niczego, a ja nie będę stawać chłopakom na drodze do kariery, nie teraz kiedy mają ją na wyciągnięcie ręki. A jeśli chodzi o wyjazd zatrzymam się u Temari, niejednokrotnie mnie do siebie zapraszała, postanowiłam skorzystać z zaproszenia

- Dlaczego nie spróbujecie z zespołem gdzie indziej?

- Nie ma potrzeby obniżać poziomu zespołu jakąś marną wytwórnią tato, skoro dostali propozycje od Warner Mucic nie ma co się zastanawiać, poza tym moja gra na basie, skrzypcach czy pianinie raczej się nie przyda w zespole rockowym. Już postanowiłam i swojego zdania nie zmienię.

- Widzę że nie mam tu nic do powiedzenia - stwierdził zrezygnowany

- Zupełnie nic tato - uśmiechnęła się do mężczyzny smutno - jestem dorosła, a dorosła osoba musi podejmować decyzje za siebie.?

- Ale czy te decyzje nie są zbyt pochopne?

- Zawsze takie były, gdyby nie one, nie byłabym sobą. - podniosła ręce do góry w geście autoprezentacji tym samym śmiejąc się z swojego zachowania

- Sasuke wie? - na to pytanie zielonooka spoważniała, opuszczając ręce wzdłuż tułowia i zawieszają swoje spojrzenie gdzieś za oknem. Dobrze wiedziała że rozmowa z ojcem to nic w porównaniu z rozmową która miała dopiero nadejść. A czasu było coraz mniej, musiała to zrobić szybko, jak ze zdejmowaniem plastra, ale problem polegał na tym, że zdejmowanie plastra wcale nie było do końca bezbolesne tak jak to się mogło wydawać. W szczególności dla osoby której to właśnie plaster był zdejmowany.

- Jeszcze nie.

~*~

- Nie miałam o tym zielonego pojęcia!

- Twoim obowiązkiem w tamtej chwili było się dowiedzieć o wszystkim!

- Nie jestem z rodziny! Lekarz ma prawo poinformować o zajściu jedynie rodzinę!

- Mogłaś przedstawić się jako jej szwagierka! Czy to takie trudne?!

- Może powinieneś wydzierać się po swoim ojcu, a nie po mnie do cholery! Zdjęcia ukazały się dwa dni temu i od razu po Ciebie zadzwoniłam! Czego ty ode mnie chcesz kurwa?! Skąd mogłam wiedzieć co się jej stało, nic mi nie chciała powiedzieć, nawet słowem do mnie nie przemówiła gdy ją odbierałam ze szpitala! Ale twój ojciec o wszystkim wiedział od początku! To On powinien Ci się teraz tłumaczyć! To On o niczym Ci nie powiedział!

- Czy Ty jesteś ślepa czy głucha?! Widziałaś ją na boga?! Widziałaś w jakim jest stanie! Czy tak wygląda osoba która dostała drzwiami w twarz lub spadła ze schodów?! Na jakim Ty świecie żyjesz kobieto?! Zachowałaś się jak totalna kretynka!

- Zamknij się do cholery! Zamknij się! - Krzyki wymieniane pomiędzy Hinatą a Naruto nie ustawały ani na moment, gdyby ściany budynku w którym się obecnie znajdowali nie były wyciszone zapewne całe osiedle mogło by usłyszeć każde słowo, każde przekleństwo czy wyzwisko którymi się obrzucali odkąd znajdowali się w tym domu, a kłótnia trwała już od pół godziny. 

Sam Sasuke słowem się nie odezwał po tym co zobaczył.

Był w takim szoku że nie był w stanie myśleć o czymkolwiek innym jak o zdjęciach które miał pod ręką a których tak skrzętnie próbował nie obejmować wzrokiem, że jedyne co robił to wpatrywał się w sufit, głośno przepuszczając powietrze przez swoje obolałe płuca, wszystko po to aby łzy które od dłuższego czasu gościły w jego oczach nie rozlały się po twarzy, wszystko po to aby samemu nie stracić panowania i nie zacząć się wydzierać na wszystkich w pomieszczeniu.

Zacisnął pięści to rozluźniał ucisk próbując nad sobą zapanować lecz to nie pomagało, wrzaski tych popieprzeńców były coraz głośniejsze a przekleństwa ostrzejsze, nie wytrzymał. Po chwili można było usłyszeć huk który został wywołany uderzeniem pięści która z ogromną siłą spotkała się z drewnianym stolikiem, który sam w sobie wydał ostrzegawczy dźwięk. Łzy zaczęły wypływać z nad tamy którą były powieki mężczyzny. Zaś oczy ciskały pełnym rozżalenia i naładowanym piorunami spojrzeniem W pomieszczeniu zapadła niespodziewana cisza, a dwie pary oczu spoglądały na jego osobę w zdumieniu widząc go pierwszy raz w takim stanie.

Powietrza. Potrzebował świeżego powietrza.

Nie czekając na jakąkolwiek reakcje popieprzeńców wyszedł z domu nie marnując okazji do trzaśnięcia z całej siły drzwiami, za którymi ponownie rozgorzała burzliwa "rozmowa" tyle że tym razem bonusem w niej była i jego osoba i a jakże... w oczach Naruto stał się kolejną ofiarą milczenia Hinaty i w pewnym stopniu rzeczywiście tak było. 

Zrobił parę kroków do przodu wchodząc na zielony trawnik który w tych ciemnościach wydawał się jedna wielką czarną otchłanią. Ręką wytarł z twarzy łzy po czym przeczesał hebanowe włosy ponownie unosząc swoje spojrzenie w górę, tyle że tym razem nie odnalazło ono białego ozdobnego sufitu uwieńczonego wielkim srebrnym żyrandolem składającego się z wielu przeźroczystych kryształków,  lecz odnalazł miliony gwiazd rozsypanych po niebie niczym brokat na ciemnym aksamicie. Mimowolnie uśmiechnął się na wspomnienie słów zielonookiej gdy pewnego dnia spytał się o jej ulubiony kolor. Pamiętał że zadał to pytanie, tak po prostu, że w tedy nie był nawet ciekaw nadchodzącej odpowiedzi. Po tych paru słowach które wypowiedziała, wszystkie jego stosunki do jej osoby nagle się zmieniły, w tamtej chwili chciał znać jej zdanie na każdy temat, wiedział że żadna odpowiedź która padnie z jej ust nigdy nie będzie do końca zwyczajna, że tak jak ta pierwsza odpowiedź będzie posiadała drugie dno, które samo w sobie opowie mu o niej coś więcej.

-*Niebo nocą nigdy nie jest do końca czarne*

W tamtej chwili już wiedziałem.

Chciała mi pokazać świat który widziała swoimi oczami.

~*~

Dźwięk otwieranych drzwi przerwał niezmąconą ciszę w pokoju hotelowym.

-Sakura?! - rozbrzmiał zaniepokojony głos mężczyzny wchodzącego w głąb pomieszczenia

-Tato - cichy szept wydobył się z krtani różowo-włosej - mężczyzna ruszył zdecydowanym krokiem w stronę dobiegającego dźwięku i już po chwili trzymał córkę w objęciach. Ta na okazałą czułość zaniosła się cichym  szlochem.

-Sza... wszystko będzie dobrze- uspokajał spokojnym głosem, gładząc córkę po włosach.

-W...Wszystko co robię, wszystkie moje dotychczasowe d...decyzje obracają się przeciwko mnie - wyszlochała pełnym rozpaczy głosem - wszystko jest jedną w...wielką pomyłką... ja jestem pomyłką- rozpłakała się na dobre

-Sza... nawet tak nie mów!- skarcił ją ojciec- Nigdy nie byłaś niczyją pomyłką, a już na pewno nie moja, jesteś moim jedynym skarbem jaki mam i nie pozwolę ci źle o sobie myśleć, nikomu na to nie pozwolę. Rozumiesz?!

- Oni mają zdjęcia! Opublikowali je! Wszyscy zobaczą, zaczną się litować...

- Można się było tego spodziewać prędzej czy później Księżniczko, dużo przeszłaś i jeszcze wiele przed tobą. Ale masz rodzinę a prawdziwa rodzina nigdy nie daje tego czego chcesz, lecz to czego potrzebujesz, nikt się nad tobą nie będzie litował zapewniam cię. Będą chcieli Ci pomóc. To jako jedyne jestem w stanie Ci zapewnić. Popatrz na to z innej strony. Przyleciałaś tu, do samego Mediolanu, do swojego Staruszka. - cichy śmiech wydobył się z krtani dziewczyny - przyleciałaś tu bo gdzieś tam, w twoim małym serduszku jest zakodowane, że potrzebujesz wsparcia kogoś bliskiego, a pomimo że serduszko masz małe za to bardzo pojemne i na pewno znajdzie się tam na tyle miejsca żeby pomieścić wszystkich którzy są dla ciebie ważni i dla których ważna jesteś Ty. Sakuro, ucieczka nie jest rozwiązaniem, musisz wiedzieć że przeszłości nie da się wymazać, ale można zaplanować lepsze jutro. I tym powinnaś się teraz zająć. Musisz szukać, nie uciekać, musisz znaleźć swoja bezpieczną przystań do której będziesz wracać, musisz znaleźć dom. A mając na myśli dom nie mam na myśli miejsca, mam na myśli ludzi. I choć wiem że twoje zaufanie do ludzi zostało nadszarpnięte, patrząc na to co cię spotkało, jestem święcie przekonany że dasz radę się z tym uporać. W Końcu jesteś moją córką. Co jak co ale płynie w tobie moja krew - odpowiedział dumnie, na co z ust dziewczyny wydobył się szczery śmiech który już po chwili został zastąpiony jękiem i grymasem bólu.

- Żebra?

- Jeszcze się nie zagoiły do końca

- Co zamierzasz?

- Potrzebuję czasu tato, czasu by móc to wszystko uporządkować.

- Znam Cię na tyle dobrze by wiedzieć że Twój czas na przemyślenia równa się kolejna podróż. - zaśmiał się - Jesteś kropka w kropkę jak twoja mama. A teraz pomyśl, gdzie zawsze chciałaś się znaleźć.

- Ale czy to nie kolejna ucieczka? - zapytała sennym głosem.

- Nie kochanie, poszukaj drugiego dna, jutro powiem ci co zadecydował sąd. Wszystko małymi kroczkami Królewno. A teraz chodź. Jest późno, ty jesteś zmęczona musisz odpocząć zanim podejmiesz kolejną decyzję. - mężczyzna wstał prowadząc córkę w stronę łóżka. Przykrył córkę pościelą i ucałował w czoło - Śpij spokojnie- wyszeptał i skierował się do wyjścia

- Tato ? - wyszeptała zmęczonym głosem - chyba już wiem... - mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie i opuścił pomieszczenie. - Jest takie miejsce...- wymruczała śpiącym głosem, lecz nie dane było jej dokończyć zdania, gdyż w tym właśnie momencie Piaskowy Dziadek wysypał cały wór złotego piasku na jej głowę pozwalając wyciszyć się jej duszy.

~*~

Czym że jestem?

Ni głazem. Ni pyłem.

~*~

Mam się tłumaczyć dlaczego tak długo mnie nie było?

Ołkej... O_o

Szkoła. Matura. Egzaminy Zawodowe. Przyjaciele. Wakacje. Szukanie odpowiedniego kierunku dalszego kształcenia się. Dalsze kształcenie się. Prace kontrolne/zaliczeniowe...Brak weny i pozytywnego nastawienia? No i muszę się przyznać że... no po prostu mi się nie chciało no.

Ale pewnego dnia dostałam komentarz... W którym uświadomiono mi że TAK, jestem cholernie na siebie zła za to że tak spartoliłam! Dał mi nadzieję we własne możliwości i dla tego chciałabym podziękować Kakatai. Dziękuję za doping Kakatai i Paulinie oraz mojej przyjaciółce która zawsze we mnie wierzy (KOCIE <3)

Przechodząc do rozdziału, powiem wam że mam mieszane uczucia a najlepiej i najprzyjemniej pisało mi się kłótnię Naruto i Hinaty. Chciałam pokazać ich od innej strony i chyba mi się udało. Właściwie tej sceny miało tu nie być ale dostałam natchnienia no i jebnęłam w niej swoim mottem, któremu przypisuje drugie dno :) 

Proszę też o komentarze które same w sobie są ogromną motywacją dla mojego niskiego ego.

No i chętnie poznam wasze opinie.

Postaram się sprężyć z napisaniem kolejnego rozdziału. Powiem jedynie tyle że będzie on oparty na ostatnich słowach tego rozdziału. Tłumaczcie sobie to jak chcecie :)