3. Pytania i odpowiedzi

„Marzę o cofnięciu czasu. Chciałbym wrócić na pewne rozstaje dróg w swoim życiu, jeszcze raz przeczytać uważnie napisy na drogowskazach i pójść w innym kierunku.”

Popatrzyłem na zegarek znajdujący się na moim nadgarstku. Wskazówki wskazywały godzinę 18:45. Stałem w ogromnej hali i wzrokiem szukałem terminalu do którego miałem się udać aby móc w spokoju wylecieć do ukochanej ojczyzny. Dzięki pomocy Nejiego nie miałem problemów z dojazdem na samo lotnisko. Musiałem stwierdzić że jest zupełnym przeciwieństwem swojej siostry. Hinata nie należała do osób które wzbudzają natychmiastowe zaufanie. To chyba przez Sakurę nigdy nie żywiłem do niej przyjacielskich odczuć. To iż Hinata pojawiła się w szpitalu gdy z Sakurą było źle, było zwykłym zrządzeniem losu. Sakura po prostu nie miała się z kim skontaktować a Hyuga była pod ręką. A ponieważ od niepamiętnych czasów dziewczyna próbowała zaskarbić sobie sympatię Haruno zrobiła by dla niej wszystko. Nawet skłamała by swojemu chłopakowi, nawet bratu.

Tak, Hinata skłamała Naruto że nie wiedziała co się stało Sakurze.

Wiedziała od początku. A odkryła karty dopiero wtedy gdy Naruto zbierał się do wyjścia by zdarzyć na swój samolot do Europy. Gdy w końcu usłyszałem co tak naprawdę przytrafiło się Sakurze, myślałem że wyjdę z siebie i ruszę na poszukiwania drania który jej to zrobił. Problem polegał na tym że dupek już siedział na Sali sądowej i odsłuchiwał werdykt sądu który był dla niego dość nie korzystny, biorąc pod uwagę to że był osobą publiczną. A miałem taką ochotę sprać go na kwaśne jabłko.

Z tego co wiedziałem, Naruto znajdował się już na pokładzie swojego samolotu do Mediolanu i był gdzieś w połowie drogi. Zupełnie się nie domyślał że mam jakikolwiek kontakt z Kakashi, toteż nawet nie padło pytanie czy coś wiem.    A znając moją osobę, gdybym tylko został o to zapytany, odpowiedział bym szczerą prawdą i powiedział że mam z nim kontakt. A skoro nie padło takie pytanie, nie udzieliłem na nie odpowiedzi. Miałem czystą kartę i nie czułem się winny jego złego samopoczucia. Czy to było z mojej strony nieczystym zagraniem? Pal sześć, nie czułem się w jakimkolwiek stopniu odpowiedzialnym za tego popaprańca, toteż bez skrupułów uprzedziłem Hatake o jego nadchodzącej wizycie.

Do moich uszu dobiegła informacja o wywoływanym locie na który miałem bilet. Ruszyłem do odpowiedniej bramki i już po 15 minutach przez które obchodziłem kontrole biletu oraz bagażu który swoją drogą był dość niewielki. Siedziałem w pierwszej klasie samolotu turystycznego do stolicy Japonii                        i nerwowo wyczekiwałem kołowania. Nigdy nie lubiłem momentu w którym samolot wzbijał się lub lądował, ciśnienie w uszach tak dudniło mi w głowie że czasami myślałem że rozsadzi mi bębenki. Przez cały czas który został do odlotu wyglądałem przez okno i wpatrywałem się w pasażerów drugiej klasy którzy jeszcze wchodzili na pokład samolotu. Trwało to na tyle długo ze zdążyłem się znudzić wlepianiem w nich mojego spojrzenia.

I jaka była moja radość gdy już znaleźliśmy się w powietrzu, odpiąłem pasy bezpieczeństwa, i rozluźniłem ramiona po czym poprawiłem się w siedzeniu.  Po chwili pojawiła się stewardessa proponująca kawę bądź herbatę, a ponieważ miałem szczere chęci zdrzemnąć się podczas tak długiego lotu wybrałem herbatę. Podczas popijania czerwonej herbaty moje spojrzenie wylądowało za oknem. Na zewnątrz panowała już noc, niebo było czyste bez najmniejszej chmurki toteż wystarczyło wygodnie się rozsiąść i skoncentrować na rozgwieżdżonym niebie. Mimowolnie się uśmiechnąłem na wspomnienie dnia w którym to ja zadawałem jej pytania, w celu rewanżu. W chwilach gdy uzyskiwałem odpowiedzi chodziło mi o to aby jak najwięcej zapamiętać. Bo o to chyba chodzi w pytaniach. Po co zadawać jedno i to samo pytanie za każdym razem gdy przychodzi do przygotowywania herbaty? Czy nie wystarczy najzwyczajniej na świecie zapamiętać odpowiedź: „słodzę tyle samo co ty.”?

~*~

Siedzieliśmy w jej domu, na kanapie w telewizorze leciała jakaś koreańska drama. Nie wiem nawet o czym ona była, gdyż całą swoją uwagę kierowałem na osobę siedzącą na przeciw mnie. Nie mogłem przegrać! Oczy zaczynają mnie szczypać a łzy nabiegają pod powiekami ale się nie poddaję, widzę że i ona ledwo wytrzymuje, zaraz będzie po wszystkim. „Jeszcze chwila Sasuke, zaraz pęknie.” kibicuje sobie w myślach. Ledwo już ją widzę poprzez potok łez który tylko czeka aby wypłynąć gdy nagle ona zrywa się z miejsca i z piskiem zmieniającym się w krzyk paniki, chwyta za szklankę pełną mleka która do tej pory leżała na stoliku. Nie zastanawiając się dłużej, sam szybkim ruchem sięgam po drugą szklankę z mlekiem, aby ugasić pożar w moich ustach.

- Wygrałeś – oznajmia z dokładnie słyszalna ulgą w głosie, ocierając nadgarstkiem łzy z oczu. – Nigdy więcej nie tknę pestek chilli – oznajmiła z powagą spoglądając ze wstrętem na talerzyk gdzie znajdowały się mordercze czerwone warzywka. Po oznajmieniu rzeczy oczywistej opadła plackiem na kanapę i zaczęła się śmiać. Sam nie pozostałem jej dłużny i po wypiciu całej białej zawartości mojej szklanki poszedłem w jej ślady.

- Chyba wypaliło mi kubki smakowe – wysapałem w przerwie od śmiechu, mlaszcząc obolałym językiem o podniebienie. – Następnym razem zagrajmy po prostu w kamień, papier, nożyce jak zwykli cywilizowani ludzie.

- To było diabelskie posunięcie a nie, mało cywilizowane, jak coś. Poza tym, wygrałeś – powtórzyła – możesz pytać o co dusza zapragnie. Ale najpierw - rozejrzała się znacząco po salonie – trzeba tu ogarnąć, zanim mój tata wróci z pracy – oznajmiła znacząco.

Musiałem przyznać jej rację, za oknem było już ciemno a salon w którym toczyliśmy zacięty bój, wyglądał jakby przeszło przez niego stado wściekłych krów, co mogło być niepojęte dla trzeciej pary oczu, która zobaczyła by cały rozgardiasz tym samym zdając sobie sprawę że, w całym domu przebywały jedynie dwie osoby i to właśnie one zrobiły taki bajzel.

- Do roboty – wstaliśmy z zajmowanych miejsc i zaczęliśmy ogarniać pomieszczenie. Po niespełna 20 minutach, wszystko było na swoim pierwotnym miejscu, nie wliczając pustych opakowań po chińszczyźnie które nie mieściły się w pełnym już koszu na śmieci, dla tego też Sakura obwieściła że każe wynieść je swojemu bratu.

Noc była ciepła, dlatego też udaliśmy się na taras. Rozsiedliśmy się w wiklinowych fotelach i obserwowaliśmy otoczenie wokoło, przy okazji wymieniając się zdaniami, aby podtrzymać miłą atmosferę.

- Czas na rewanż – oznajmiłem z chytrym uśmiechem - Twój ulubiony kolor? – zadałem zwykłe pytanie, aczkolwiek jej spojrzenie zaczęło mnie wwiercać w fotel, przez krótką chwilę zastanawiała się jak dobrać słowa, po czym odparła pewnym siebie głosem, przenosząc tym samym spojrzenie na rozgwieżdżone niebo.

- Niebo nocą nigdy nie jest do końca czarne – wyciągnęła rękę w stronę nieba a ja podążyłem wzrokiem za nią. – Księżyc, każda gwiazda, każda droga mleczna, podkreśla jego barwę, jak latarka oświetlająca ciemną przestrzeń– dorzuciła, po czym opuściła dłoń, a jej spojrzenie ponownie spoczęło na mojej osobie. – Granat. Lubię granat. – uśmiechnęła się radośnie.

- Granat. – mruknąłem ledwo dosłyszalnie, tylko dla siebie, a w mojej głowie uformowała się wizja obrazu Van Goga na myśl o tym co próbowała mi opisać. Uśmiechnąłem się w jej stronę, wszystko rozumiejąc. Z pewnością nie dzieliła się ze swoimi uzasadnieniami z pierwszą lepszą napotkaną osobą. Sam na jej miejscu bym tego nie zrobił, w takich momentach potrzeba zaufania by wiedzieć że nie zostanie się wyśmianym.

- Uprzedzając twoje kolejne pytania. Dwie łyżeczki cukru do herbaty, cztery do kawy, film „Mroczny Rycerz Powstaje”, serial „Sherlock”, mam eklektyczny gust muzyczny, i uwielbiam kuchnię meksykańską. – spojrzałem na nią niewidzącym spojrzeniem, ekle… co?

- Eklektyczny, znaczy zróżnicowany, no wiesz, słucham wszystko, począwszy od muzyki klasycznej po alternatywny rock – odpowiedziała na moje nieme pytanie. Kiwnąłem w zrozumieniu głową.

- Co robisz na poprawę humoru?

- Oglądam filmiki ze śmiesznymi kociakami, osobiście polecam takim osobom jak ty – zaraz, zaraz… Takim jak ja?!

- Nie patrz się tak na mnie Uchiha, to nie ja w tym towarzystwie mam auto-depresyjne podejście do świata zewnętrznego, w twoim przypadku wypadało by je zmienić, trochę podrasować. A wierz mi, bo wiara w drugiego człowieka to ważny element przyjaźni, już ja się postaram aby twoje życie nabrało kolorów.

- Zapewne – rzuciłem zaczepnie – Wystarczy mi że będę widział twoje włosy za każdym razem gdy przyjdzie nam się spotkać.

- Nie podobają ci się? – zapytała szczerze przejęta, chwytając w dłoń pukiel swych włosów i przyglądając się im uważnie.

- Nic takiego nie powiedziałem, po prostu są nietypowe.

- Mam je po mamie i tacie – rzuciła lekko – Znaczy się, mama miała bordowe włosy, ale w połączeniu z kolorem taty wyszło takie cudo – uśmiechnęła się machając do mnie puklem włosów który trzymała w ręce.

- Sam fakt że są naturalne jest wręcz niewiarygodny.

- Jestem jedyna w swoim rodzaju Uchiha – rzuciła ostrzegawczo – no może oprócz całej reszty osób która ma ten sam kolor co ja, ale Sakura Haruno jest tylko jedna.- zapewniła dumnie.

- I chwała Bogu, świat nie zdzierżył by kolejnej Sakury Haruno

- Ej! – krótki dźwięk oburzenia był zapowiedzą nadlatującej poduszki która spotkała się z moją twarzą w przeciągu kilku sekund. Może i znaliśmy się zaledwie dwa dni, ale kierując się własnymi zasadami nie mogłem pozwolić na okładanie swej osoby poduszkami. Wstałem z fotela, schyliłem się po poduszkę leżącą u moich stóp, obróciłem ją kilkakrotnie w dłoniach warząc jej stan, po czym z okrzykiem „Niech zemsta słodką będzie!” przystąpiłem do ataku.

~*~

- Przepraszam – z rozmyślań wyrwał mnie głos, należący do dziewczyny zaledwie parę lat młodszej ode mnie – Sasuke Uchiha? – zapytała, na co przytaknąłem, dziewczyna rozpromieniła się natychmiastowo – Czy mogłabym prosić o autograf? – zapytała, podsuwając mi pod nos czarny pisak oraz papierową torebkę która znajdywała się przy każdym siedzeniu pasażerów lotu, w razie nieprzyjemnych komplikacji żołądkowych.

- Oczywiście – odparłem uprzejmie i raz, dwa podpisałem się na papierze z małą dedykacją dla Kim, bo tak właśnie przedstawiła się dziewczyna, zaraz po tym zrobiła sobie ze mną zdjęcie i w stanie niepojętego upojenia oddaliła się na swoje miejsce.

Moja przygoda z zespołem zaczęła się w momencie gdy Sakura zabrała mnie na jedną z prób zespołu w nadziei że okaże się świetnym wokalistą. Kto by pomyślał że ma dar do wyszukiwania talentów. Choć muszę się przyznać że początkowo byłem sceptycznie nastawiony do stania na wokalu. Jeszcze pięć lat temu nikt z członków zespołu nie marzył nawet o kontrakcie płytowym, a co dopiero dostaniem go po roku od mojego dołączenia. To było jak marzenie, wiedząc że doszliśmy do tego własną pracą a nie pieniędzmi. Marzenie które miało się szanse ziścić gdyby nie jeden dość poważny szczegół. I pomyśleć że z początku wyglądało jakby to Naruto miał wylecieć z zespołu, a nie Sakura.. Dołączając do zespołu miałem tylko jedną myśl. Mieć ją jak najbliżej siebie. Jej odejście nie pozwoliło mi się cieszyć kontraktem płytowym. To sprawiło, że marzenie już nim nie było. I jedyne co mogę teraz zrobić aby nie być nieugiętym melancholikiem, którego Sakura próbowała ze mnie wytępić, to wspominać, nie te złe chwile, lecz te które wywoływały uśmiech na mojej twarzy.

~*~

- Ptaszki śpiewają że Sasuke ma dziewczynę! – krzyk wydobywający się z gardła rozszalałego z nadmiaru głupoty Naruto, rozległ się po garażu, tuż po tym gdy przekroczyłem próg pomieszczenia. Zerknąłem kontem oka w stronę Sakury która wzniosła jedynie oczy ku niebu i zabrała się za podłączanie sprzętu pod prąd. Naruto za to dopadł mnie swoim ramieniem, że musiałem się aż pochylić pod jego ciężarem.

            - No pochwal się, która ma to szczęście? – jego brwi podskakiwały to w górę to w dół, a uśmiech nie schodził z twarzy – No nie bądź taki tajemniczy, pochwal się, pochwal się, pochwal się – na rany Chrystusa, co za irytujący człowiek.

            - Chodzę z twoją siostrą – odparłem rzeczowo, po czym przeszedłem spokojnym krokiem w stronę gdzie znajdował się zbiór naszych piosenek, w pomieszczeniu momentalnie zrobiło się cicho, wszyscy, tudzież Sai i Shikamaru wpatrywali się to we mnie, to w Naruto, no i oczywiście Sakurę która za nic miała całe otoczenie i podpinała swoją gitarę do wzmacniacza. Sam Naruto piorunował mnie najpierw zdumionym spojrzeniem, które widząc brak reakcji ze strony Haruno, z powrotem spoczęło na mnie, ale gdyby mogło, ciskało by we mnie piorunami.

            - *Zaraz się zacznie* - przebiegło mi po głowie. No i jakże by inaczej, blondyn ze swoim naelektryzowanym wściekłością spojrzeniem ruszył w mym kierunku. Przystopował znajdując się pół metra od mojej osoby. *Trzy… Dwa… Jeden…*

            - Na zewnątrz – warknął. Popatrzyłem się na niego z lekka zdziwionym spojrzeniem a po głowie przeszła mi myśl -*Będzie się chciał bić, czy zrobi mi wykład?*- zamaskowałem swoje uczucia pod maską bezwzględnej obojętności, po czym spojrzałem mu prosto w oczy.

            - Bo co? – zapytałem lekceważąco, nie będzie mi nikt mówił co mam robić i jak żyć, co to, to nie. Och gdyby spojrzenie mogło zabijać… leżałbym już w kałuży własnej krwi. -*Czyli chcesz się bić?*- jaki ten Naruto był przewidywalny. Jasne było to że go lubię, jak zresztą każdego członka zespołu. No ale błagam ja was, jakoś nic nie słyszałem aby Neji agresywnie zareagował na wieść że Naruto spotyka się z Hinata, tudzież nie miałem pojęcia z jakiej telenoweli zapragnął zaczerpnąć wątek i wcielić go właśnie w życie. Może i znamy się dopiero od pół roku, ale nigdy nie dałem mu powodu do jakichkolwiek chęci zlania mi tyłka. Już widziałem jak się przymierza żeby zaciągnąć mnie na zewnątrz siłą, gdy bogowie zabrali głos, a raczej Sakura.

            - Naruto, spauzuj na Boga, nie jesteśmy w przedszkolu – warknęła stając między nas, a że my sami staliśmy blisko siebie, mocno przylgnęła plecami do mojego ciała. Z jej głosu bił nienaganny spokój -*moja bratnia dusza* - pomyślałem wzdychając, ze zrezygnowaniem. – O ile dobrze wiem, jestem dorosła, ty zresztą też. Więc z łaski swojej, zachowuj się jak na dziewiętnastolatka przystało – byłem prawie że pewny, że miała ochotę ziewnąć gdy to mówiła. – A jeśli chcesz tu kogoś wyprowadzać na zewnątrz, to jazda mi z tond, pogadamy sobie na osobności. – warknęła, burząc swój wewnętrzny spokój, popychając przy tym Naruto w stronę drzwi.

            - Sakura…

            - No jazda! Nie wiem na co czekasz, mamy do pogadania. – warczała wściekle popychając Naruto bliżej wyjścia, a już po chwili oboje znikli za drzwiami.

            - Krzyżyk na drogę – mruknąłem pod nosem wracając do kartkowania repertuaru. Sai oraz Shikamaru wlepiali we mnie bliżej nieokreślone spojrzenia – No co? – zapytałem, po czym zaserwowałem im szeroki uśmiech. O tak, humor jak najbardziej mam na plus. – Jakieś pytania?

            - Tylko takie bez odpowiedzi stary – odparł Nara – Nasza Sakura się zakochała… nieprawdopodobne – mruknął bardziej do siebie niżeli do nas.

            - Nieprawdopodobne – potwierdził Sai wyciągając kciuk w górę w celu uznania.

            Po dwudziestu minutach bezczynności do garażu wróciła Sakura, ale już bez Naruto. Czyżby kłótnia wymknęła się z pod kontroli?

            - A ten gdzie? – zapytał zniecierpliwiony Shikamaru, trzeba mu było przyznać że miał anielską cierpliwość do wszystkich nie dogodnień tego świata, ale tym razem chyba nie był przygotowany na kolejną dawkę „niespodzianek”.

            - Zgadnij. A z resztą, co ja się będę… Opierdalałam go ale oczywiście co się okazało? Przyszła Hinata – imię dziewczyny wypowiedziała z nieskrywaną kpiną – i jakże by inaczej zaczęła się wtrącać, zresztą to jej wychodzi najlepiej. W każdym razie podobno się umówili że wychodzą dzisiaj do kina. Czaicie? Do kina! Za nic ma nasz harmonogram prób, kino jest przecież ważniejsze. Boże myślałam że jej wyrwę te kłaki. Tak więc moi kochani panowie, ponownie gramy bez Naruto. – oznajmiła zirytowana.

            - Zaczynam się do tego przyzwyczajać – mruknął niezadowolony Nara. – i jak mam się domyślać ja biorę jego zwrotki?

            - Z wszelkimi pretensjami i skargami kierować się proszę do Naruto Uzumakiego, w którym nie płynie za nic, kropla krwi Haruno tudzież jak można zauważyć, składane obietnice nic dla niego nie znaczą.

            - Dobra walić to, jak będzie mieć potem tyły nie będzie już miał taryfy ulgowej – odparł Sai, któremu zachowanie Naruto, ostro nachodziło na odcisk. – sprzęt sprawdzony , wszystko podłączone, Sakura przygotowała już tekst do „Feel Good”, Sasuke zaczynasz. – polecił siadając za perkusją.

            - Dobra ja mogę wziąć partię drugiej gitary.- oznajmiła kierując się na miejsce brata. – Sasuke ty zagrasz moją partię gitary - Przy okazji, jak to Sakura, nie omieszkała mnie trącić biodrem gdy przechodziła obok w celu zajęcia swojego miejsca.- Zapamiętaj ten dzień Sasuke, po raz pierwszy zagrasz jako gitara prowadząca – puściła do mnie oczko gdy Shikamaru wręczył mi gitarę Uzumakiego.

            - Powodzenia stary- klepnął mnie w ramię i sięgnął po swój bas.

            To był ten moment w którym, nie jeden człowiek by spłonął ze szczęścia, słysząc że ma miejsce gitary prowadzącej. A ja, ja byłem takim właśnie człowiekiem…

~*~

            Przysnęło mi się na dobre cztery godziny w całym jedenasto godzinnym locie, ze snu wybudził mnie głos stewardessy rozlegający się po całej kabinie w paru różnych językach.

- Panie i panowie, podchodzimy do lądowania, prosimy o zapięcie pasów.

Kiedy mogłem już oddychać świerzym wiosennym powietrzem, poczułem się w pełni zrelaksowany. Ten stan jednak nie trwał długo iż po przekroczeniu terminalu A, moim oczom ukazał się tabun fotoreporterów – „No to koniec spokoju” – mruknąłem pod nosem namierzając wzrokiem moją walizkę która jechała po taśmie w moją stronę, szybko ściągnąłem ją z taśmy i zakładając okulary słoneczne które od samego odlotu w LA spoczywały zahaczone o moją koszulkę tuż pod szyją, ruszyłem w stronę wyjścia z lotniska.

Błysk fleszy rozpoczął się w momencie w którym odebrałem bagaż, toteż nie obyło się bez głośnego westchnienia pełnego frustracji z mojej strony. Pytania. Pełno pytań. Wszystkie wypytywały się o jedno, licząc na jakąkolwiek odpowiedź z mojej strony. Prędzej zostanę primabaleriną niżeli myślą że zabiorę głos w tej sprawie. Mój spokój był już wystarczająco wzburzony, przez te wydarzenia, a szum jaki wokoło mnie powstał był istną katorgą. Jednakowoż udało mi się wydostać ponownie na świeże powietrze mimo przeszkód które nie opuściły mnie nawet teraz. Z kamiennym wyrazem twarzy i głową uniesioną wysoko skierowałem się w stronę postoju taksówek gdzie wpakowałem walizkę do bagażnika i  wsiadłem na tylnie siedzenie. Przekazując kierowcy adres gdzie miał mnie zabrać. Reporterów zostawiliśmy za sobą przemierzając tym samym trasę w kierunku portów gdzie miałem swoje mieszkanie z widokiem na statki. Za oknem było widać ogołocone po zimie drzewa wiśni które jeszcze nie zaczęły pączkować. Swoją drogą do Hanami zostało Sakurze jeszcze trochę czasu, tudzież oznaczało że przyjdzie mi trochę poczekać na nasze ponowne spotkanie.

Hanami był to tradycyjny Japoński zwyczaj podziwiania urody kwiatów, w szczególności kwiatów wiśni piłkowanych. Kwitnienie wiśni trwa od jednego do dwóch tygodni, zazwyczaj w marcu lub kwietniu. Takowo Sakurze dawałem trzy tygodnie do przylotu do stolicy Japonii aby zdążyć na Hanami. Były to bowiem dni w których spędzaliśmy każdą wolną chwilę razem w jednym z najpiękniejszych parków           w Tokio Shinjuku Gyoen, nie licząc ostatnie dwa lata kiedy to przestaliśmy być parą. Najgorsze dwa lata     w moim życiu, nawet związek na ogromną odległość nie był dla mnie tak męczący jak te 730 dni które były jedynie na tę chwilę zaokrągleniem gdyż straciłem rachubę od naszego ostatniego spotkania. Wolałem męczyć się w związku który dzieliły kilometry, moje trasy koncertowe i jej nagrywania do filmów, niżeli nie mieć go wcale. Nie być świadom tego faktu że mam kogoś kogo kocham i kto kocha mnie, mimo wszystkich trudności które stawały nam na drodze.

Koniec związku nastąpił w momencie najmniej przeze mnie spodziewanym, momencie w którym Sakura potrzebowała czyjegoś wsparcia a gdy nie mogła go odje mnie otrzymać, prawdopodobnie wyczuła w tedy że to nie ma sensu, jej zawsze wystarczyła jedynie chwila zwątpienia by z czegoś zrezygnować, mimo że tego nie chciała, tak było z zespołem.

Sakura była bowiem osobą która miała marzenia i jeśli nie udało się jej je spełnić, znajdowała sobie nowe. Na swój sposób był to dla niej najlepszy sposób na pogodzenie się z porażką. Dla mnie? To było tchórzostwo, lecz nigdy jej tego nie powiedziałem. Teraz żałuję. Może gdybym się bardziej starał, gdybym nie pozwolił jej się poddać, może właśnie teraz była by piosenkarką niżeli aktorką. Prawda była taka, że może wytwórnia i chciała zrobić z nas boysband dla tego też Sakura poszła w odstawkę, ale ona nie powinna się poddawać, powinna dążyć do celu po trupach.

Tyle razy pytałem się jej dla czego to zrobiła, dla czego zrezygnowała. Tyle samo ile pytań było         i odpowiedzi. Odpowiedzi jednakowych.

- *Może tak właśnie miało być*

Pff… wtedy wierzyć mi się nie chciało jak tak łatwo można się poddać. Dopiero w tamtym momencie Sakura po każdej porażce zaczęła wyszukiwać wyjścia alternatywnego. Nie wiem i nie rozumiem dla czego postawiła na aktorstwo. Może i uchodziła za dumę Japonii jako aktorka w Hollywood, ja zaś chciałem ją zobaczyć jak śpiewa. Bo właśnie to śpiewanie dawało jej pełnię szczęścia. Tylko wtedy mogła być sobą. Będąc aktorką mogła być każdym lecz Sakurą Haruno, tylko po zejściu z przed kamery.

Sam z siebie nie byłem dumny. Pozwoliłem jej odejść i za wcześnie odpuściłem.

    ♦♥♦♥♦♥♦

Rozdział miał wyglądać inaczej, przynajmniej jego druga połowa, ale nie miałam do niego już siły. Kolejny będzie z perspektywy Sakury, i mam nadzieję że będzie bardziej emocjonująco niż powyższy.

Bardzo proszę o komentarze, bo gdy widzę ich skąpą ilość napawam zwątpieniem. Jednakowoż dziękuję tym wszystkim którzy komentują.

Jak widać zmiana szablonu… z racji iż nie umiem bawić się kodami nie ma wielkiego szału, jest skromnie ale chyba lepiej. Informacje o postępach znajdują się poniżej, bloga odwiedzam codziennie i staram się pisać tak samo, dla tego też procenty mogą zmieniać się z dnia na dzień z 50 na 70, po czym tego samego dnia z 70 na 100. Więc będę się starała też informować o postępach na facebooku, gdzie serdecznie zapraszam. Link macie w zakładkach.

A i moi nieliczni kochani. Rozdział 4 przewiduję pod koniec miesiąca, z racji iż muszę pisać pracę kontrolne na zajęcia z marketingu może się to jednak opóźnić. Tak więc do następnego :*